Δεν ξεπουλάνε για το χρέος - Ξεπουλάνε από «χρέος»!

Μέχρι τώρα και στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας,

χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές της εκποίησης και περιγράφοντας το ξεπούλημα με όλους τους δυνατούς ευφημισμούς (ιδιωτικοποίηση, αποκρατικοποίηση, μετοχοποίηση, μισθώσεις παραχώρησης κ.λπ.),

έχουν πράξει τα κάτωθι:

*

• Ξεπούλησαν τον Σκαραμαγκά. Αλλά αυτό σε τι «βοήθησε» τα οικονομικά του κράτους;
• Ξεπούλησαν την ΑΓΕΤ. Αλλά αυτό σε τι «τόνωσε» τα δημόσια ταμεία;
• Ξεπούλησαν τον ΟΤΕ. Αλλά αυτό σε τι απέτρεψε τον «Τιτανικό»;
• Ξεπούλησαν πάνω από το 90% του τραπεζικού τομέα. Αλλά αυτό σε τι «έσωσε» την οικονομία;
• Ξεπούλησαν το λιμάνι του Πειραιά. Αλλά αυτό σε τι «βελτίωσε» τα ελλείμματα;
• Ξεπούλησαν την «Ολυμπιακή». Αλλά αυτό σε τι απομάκρυνε την «εντατική»;
• Ξεπούλησαν τη διώρυγα της Κορίνθου. Αλλά αυτό σε τι απομάκρυνε τη «χρεοκοπία»;
• Ξεπούλησαν τους οδικούς άξονες της χώρας. Αλλά αυτό σε τι συνέβαλε για τον «κατευνασμό των αγορών»;

*

Επίσης υπενθυμίζουμε ότι:

Μέχρι το 2004, δηλαδή μια ολόκληρη πενταετία πριν από την εκδήλωση της κρίσης, χρόνια πριν από την προσχηματική επίκληση του χρέους, το ΠΑΣΟΚ είχε διαπράξει τα εξής:

• Ξεπούλησε το 48,5% της ΔΕΗ.
• Ξεπούλησε το 38% της ΕΥΔΑΠ.
• Ξεπούλησε το 64% από τα «Ελληνικά Πετρέλαια».
• Ξεπούλησε το 49% του ΟΠΑΠ.
• Ξεπούλησε το 92% της Εθνικής Τράπεζας.

*

Είναι το ίδια κόμμα, που παρέδωσε

• το αεροδρόμιο των Σπάτων στους Γερμανούς,
• τη γέφυρα του Ρίου στους Γάλλους,
• την Αττική Οδό στον Μπόμπολα, κ.ο.κ.

Ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να απαιτεί καταλογισμό ευθυνών και εξήγηση:

α) Σε τι απέτρεψαν όλες αυτές οι εκποιήσεις - που πάντα βαφτίζονται «αξιοποίηση» - την εκτίναξη του δημόσιου χρέους;

β) Πόσο του στοίχισε το ιδεολόγημα περί «λιγότερου κράτους», που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διακινούν από τη δεκαετία του '80 για να ρημάζουν και να παραδίδουν τη δημόσια περιουσία στο μεγάλο κεφάλαιο;

*

Οι απαντήσεις είναι τόσο προφανείς, όσο πρόδηλη είναι και η νέα τους στόχευση:

Πρώτον, παρουσιάζουν σαν «φάρμακο» την ίδια εκείνη δηλητηριώδη πολιτική που έχει διαλύσει την Ελλάδα!

Δεύτερον, εμφανίζουν σαν «σωτηρία» την ίδια καταστροφική πολιτική που έχει γεμίσει τα ταμεία των κεφαλαιοκρατών και έχει εκτινάξει τα δημόσια χρέη!

Τρίτον, αποκαλούν «φιλόδοξη» και «αναγκαία» την ίδια εγκληματική πολιτική που έχει φτωχύνει τους Ελληνες και τους έχει αποστερήσει το δημόσιο πλούτο τους!

Τέταρτον, ισχυρίζονται πως παραμένει «επιβεβλημένος» εκείνος ακριβώς ο «μονόδρομος» του ξεπουλήματος που ακολουθούν επί δεκαετίες, με τα γνωστά αποτελέσματα!

Πέμπτον, έχουν αρχίσει το ξεπούλημα πολύ πριν εμφανιστεί η «τρόικα», πολύ πριν ανακαλύψουν ως πρόσχημα το δημόσιο χρέος. Δεν ξεπουλούν για να «μειώσουν» το χρέος. Οσο ξεπουλούν, το χρέος αυξάνει. Ξεπουλούν για να εκ-πληρώσουν το μόνο χρέος που αναγνωρίζουν και τους καθοδηγεί: Το ταξικό τους χρέος, να υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

*

Εάν η πολιτική τους περάσει, ο λαός θα βυθιστεί στα Τάρταρα.

Οι υπηρέτες του κεφαλαίου δεν έχουν καμία αναστολή να καταγραφούν ως οι Ηρόστρατοι της σύγχρονης νεοελληνικής Ιστορίας.

Επιβεβαιώνουν σε κάθε βήμα τους πόσο δίκιο είχε η «Καθημερινή», όταν τους απέδιδε τα παρακάτω εύσημα:

«Για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση φιλελευθέρων αντιλήψεων της πλέον προωθημένης ή ακραίας μορφής. Ούτε η μέντωρ του νεοφιλελευθερισμού σε επίπεδο παγκόσμιο, η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν απετόλμησε τόσο δραστικές αλλαγές, σε τόσο σύντομο διάστημα, όσο ο Eλληνας πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου και το υπουργικό συμβούλιό του» («Καθημερινή», 29/7/2010).

Από:www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=17/2/2011&columnId=1821

Ακόμη:www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=19/2/2011&columnId=1821

«Η περίπτωση του Ασίζ, στο υπουργείο Εργασίας, και εκείνη των κοριτσιών που δούλευαν στο ΠΑΣΟΚ ανασφάλιστες και απλήρωτες, δείχνει τον τρόπο που βλέπει εμάς τις καθαρίστριες η κυβέρνηση αυτή και τι ακριβώς γίνεται σε αυτούς τους χώρους. Εταιρείες "μαϊμού" εκμεταλλεύονται χρήματα. Εγώ θα ζητήσω τη σύμβαση έργου. Να δείτε ότι δεν θα μας τη δώσουν γιατί κρύβεται η διαπλοκή εκεί. Πόσα χρήματα έδιναν για το καθαρισμό αυτών των κτιρίων και πόσα χρήματα έτρωγαν;», τονίζει στο tvxs.gr η κ. Βλασία Παπαθανάση, γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού(ΠΕΚΟΠ), μετά τις αποκαλύψεις για τον Αιγύπτιο που εργαζόταν παράνομα στο υπουργείο Εργασίας, αλλά και για τις απλήρωτες καθαρίστριες στα κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ.

Από tvxs, όλο το άρθρο εδώ

Μααάλιστα. Απλήρωτοι και ανασφάλειστοι εργάτες, κρέας στα σαγόνια των εργολάβων, μέσα στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, και στο ίδιο το υπουργείο εργασίας. (Η επιθεώρηση εργασίας δεν προλαβαίνει βλέπεις, να ελέξει τα κτίρια που στεγάζεται η ίδια, είναι απασχολήμένη με την εφαρμογή του ...αντικαπνιστικού νόμου, - γ%*ώ τα υπουργεία σας)

Το εντυπωσιακό είναι η απάντηση που έδωσαν οι ΠΑΣΟΚοι στις εργαζόμενες: "Δεν μας νοιάζει τι κάνει ο εργολάβος, πάρτε δικηγόρο!"

Επαναφέρω το θέμα γιατί αυτά γίνονται εδώ και χρόνια και αποδυκνείουν περίτρανα ποιό είναι το εργασιακό όραμα του ΠΑΣΟΚ για αυτόν τον τόπο. Τους εργάτες απελπισμένους από την φτώχεια, και παραδομένους πλήρως στις διεστραμένες ορέξεις του κάθε εργοδοτικού καθάρματος, θέλουν!

Ακριβώς αυτό που εφαρμόζουν χρόνια, σαν κυβέρνηση στις κρατικές υπηρησίες(!), και σαν κόμμα στα γραφεία τους!

Και μην μου ξαναπεί κανείς για κυβέρνηση "δοσιλόγων", που κάνουν ότι τους πει η τρόικα!

Αν δηλαδή η τρόικα τους έλεγε να τα πάρουν από τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες (λέμε τώρα...), και να αυξήσουν τις συντάξεις, θα το έκαναν;

Αστεία πράγματα!

Αυτό που εφαρμόζεται είναι το αληθινό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο και ταυτίζεται πλήρως με τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας.

Και μετά έχεις και κάτι γραφικούς που μιλάνε για νέο ΕΑΜ, λες και μας κυβερνάει η wermacht! Αμ, δε!

Το πρόγραμμα που προσπαθεί να εφαρμόσει σταδιακά από τις αρχές του ’90 η ελληνική λούμπεν μεγαλοαστική τάξη (παρεπιπτώντος ο πιο ακριβής ορισμός που έχω ακούσει για την παρασιτική ακόμη και για τα αστικά δεδομένα, ντόπια πλουτοκρατία) εφαρμόζεται τώρα, ακαριαία.

Με το πρόσχημα της καπιταλιστικής κρίσης, και με την δικαιολογία της –και καλά- εξωτερικής επιβολής, ελπίζει η κεφαλαιοκρατία, ότι θα μπορέσει μετά τον πλήρη εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης να βγάλει αλώβητα κάποια κομμάτια της αστικής πολιτικής τα οποία θα έχουν παίξει τάχα εθνικό ρόλο, για να συνεχίσουν να παίζουν σε βάρος του λαού τα βρώμικα παιχνίδια τους.

Παρά λοιπόν τα αντιθέτως θρυλούμενα, ο σημερινός αγώνας είναι βαθειά ταξικός, και όχι βέβαια «εθνικοαπελευθερωτικός», και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, δεν κάνει κάτι άλλο από το να σπέρνει την σύγχυση τόσο ως προς την φύση, όσο και συνεπακόλουθα, όσο αφορά τα μέσα του αγώνα αυτού.*

Ας αντισταθούμε λοιπόν, στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, με επόμενο σταθμό την απεργία της 23^ης Φλεβάρη, και την πλαισίωση (για αρχή) των ταξικών μας σωματείων.

«Το μέλλον δεν θα’ρθεί από μονάχο του,

  έτσι νέτο σκέτο,

...αν δεν πάρουμε μέτρα και μεις...» (Β.Μαγιακόφσκι)

*Η θεώρηση του αγώνα σαν «εθνικοαπελευθερωτικού», κουβαλάει μαζί της μοιραία τα σπέρματα τόσο του (ακρο)δεξιού, όσο και του (άκρο)αριστερού οπορτουνισμού ταυτόχρονα! Του δεξιού γιατί στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα η συνεργασία με κομμάτια της «εθνικής αστικής τάξης» θεωρείται συχνά δεδομένη, και σε κάθε περίπτωση υπό συζήτηση. Του αριστερού, γιατί εάν θεωρήσουμε τον αγώνα «εθνικοαπελεθυερωτικό», το λογικό είναι να αρχίσουμε να προετοιμάζουμε τον ένοπλο. Πράγματα μη σοβαρά και τα δύο, πόσο μάλλον στον συνδυασμό τους, δηλαδή ένοπλος αγώνας για τον οποίο καμία συνθήκη δεν συντρέχει αυτήν τη στιγμή, και υπό την ηγεσία της αστικής τάξης (ή έστω κομματιού της), ενάντια στην οποία αυτός ο αγώνας οφείλει να διεξαχθεί!

Βλέπε ακόμη:

• Ανδρείκελα της πλουτοκρατίας από τον ημεροδρόμο του "ριζοσπάστη".
• Το χρονικό της υποταγής: Ποιοι, πώς και γιατί κάλεσαν το ΔΝΤ από τα "Επίκαιρα"
• Καλοστημένο θέατρο, αλλά μην μας «δουλεύουν» από την "Αυγή"
• ΔΝΤ: Ελληνική απόφαση οι ιδιωτικοποιήσεις από την "ελευθεροτυπία"

Παρέμβαση του εισαγγελέα για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» σε βάρος τους και «καλλιέργεια φόβου στην ελληνική κοινωνία», ζήτησαν αλληλέγγυοι των μεταναστών απεργών πείνας, που φιλοξενούνται στο μέγαρο Υπατία, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, που έδωσαν με αφορμή τη δήλωση στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδου, ότι το συγκεκριμένο μέγαρο είναι «βόμβα» λοιμώξεων στο κέντρο της Αθήνας.

Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας, ο Πέτρος Γιώτης δήλωσε ότι «από την πρώτη στιγμή υπάρχει ομάδα γιατρών όλων των ειδικοτήτων που παρακολουθεί σε 24ωρη βάση τους απεργούς πείνας.

Από την πλευρά των γιατρών υποστηρικτών στους απεργούς πείνας, ο παθολόγος - ογκολόγος Θανάσης Καραμπέλης δήλωσε ότι «διαβεβαιώνουμε τον υπουργό και τον ελληνικό λαό ότι στο κτίριο «Υπατία» δεν υπάρχει κανένα ύποπτο περιστατικό γρίπης».

Από:www.skai.gr/news/greece/article/162915/allilegguoi-ton-metanaston-exapoluoun-pura-ston-upourgo-ugeias/

σ.σ. Η δήλωση του κ.Υπουργού κάνει από χθες τον γύρο των καναλιών, χωρίς την απάντηση σε αυτήν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση πως είναι αληθινή.

Τόσα χρόνια έχουμε δει και ακούσει ένα σωρό βρωμιές από τους κρατούντες και τους παρακεντέδες τους, αλλά αυτή την φορά ξεπέρασαν ακόμη και τον εαυτό τους. Κάπου χαμηλά ο Γκέμπελς με τον Γεωργαλά θα καμαρώνουν για αυτούς...

Αναδημοσίευση από: www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=251032

Κυριακή 13 Φλεβάρη 2011

Η πανελλαδική δράση των ταξικών δυνάμεων μπροστά στην οργάνωση της απεργίας έδειξε πως υπάρχουν δυνατότητες να αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη δυναμική. Τώρα τα ταξικά συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, όλες οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και η οργανωμένη πρωτοπορία των σύμμαχων στην εργατική τάξη λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών, της νεολαίας δίνουν ιδιαίτερο βάρος, με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, σχέδιο και συντονισμό κατά κλάδο και επιχείρηση, στις εργατογειτονιές, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, συνεχίζοντας τη μάχη για την επιτυχία της.

Η εργατική τάξη, ο λαός, δέχονται κυριολεκτικά τον πιο σφοδρό, καθολικό και ανελέητο πόλεμο από μια αδίστακτη κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση, καταληστεύοντάς τους. Υποφέρουν από τις κυβερνητικές πολιτικές, που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, προασπίζοντας τα συμφέροντά τους με τον κρατικό μηχανισμό, που θωρακίζουν και εκσυγχρονίζουν. Εχουν απέναντί τους το μαύρο μέτωπο εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοκατασκευαστών, των αστικών κομμάτων, της ΕΕ, με ενιαία γραμμή. Η γνώση αυτής της πραγματικότητας, που κάνει κόλαση τη ζωή των εργαζομένων, του λαού, η συνειδητοποίησή της, αποτελεί τη βάση για να αντιστοιχηθούν οι ταξικοί αγώνες, ο πόλεμος της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, ενιαία, στον κοινό αντίπαλο. Πόλεμος, που έχει και θα έχει πολλές μάχες, σκληρές ταξικές συγκρούσεις, ενάντια στο σύνολο της αδίστακτης τάξης των καπιταλιστών, ενταγμένες στον αγώνα για την κατάργηση - ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αλλωστε και αυτή η απεργία οργανώνεται ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής.

Η αστική προπαγάνδα προβάλλει την άποψη ότι η απεργία δε φέρνει αποτέλεσμα, δε βάζει φραγμό στα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτή η προπαγάνδα θέλει την εργατική τάξη καθηλωμένη, έρμαιο των διαθέσεων των καπιταλιστών, να μη διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της και μάλιστα σε περίοδο που της αφαιρούνται δικαιώματα και κατακτήσεις, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ενώ η οικονομική κρίση αυξάνει στο έπακρο την επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντιά της. Οι εργάτες δεν πρέπει να αφήσουν στο απυρόβλητο αυτή την πραγματικότητα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση στο δρόμο της καταστροφής τους.

Με την απεργία η εργατική τάξη πρέπει να δείξει ότι δε νομιμοποιεί στη συνείδησή της τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Είναι ένα βήμα προκειμένου να σταματήσει η κυβέρνηση, η αστική προπαγάνδα να προβάλλει πως ο λαός συναινεί στα μέτρα. Γι' αυτό πρέπει να είναι καθολική η συμμετοχή και η απάντηση. Δε νομιμοποιεί να υπάρχει μια κυβέρνηση που να υλοποιεί τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, πολύ περισσότερο που η ίδια συνεχώς προπαγανδίζει ότι τα μέτρα είναι στο πρόγραμμά της. Δε νομιμοποιεί τους καπιταλιστές και την πολιτική τους.

Η απεργία βάζει εμπόδια στους ίδιους τους καπιταλιστές, σταματώντας την παραγωγή, έστω και μια μέρα, διαφορετικά δε θα εξέφραζαν όλη τους την επιθετικότητα ενάντιά της, με κάθε μέσο. Η δύναμη των εργατών μπορεί και την αντικρούει.

Βεβαίως, η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να κατακτά την ενιαία ταξική δράση, ως τάξη κόντρα όχι σε κάθε εργοδότη μεμονωμένα, αλλά στο σύνολο των κεφαλαιοκρατών και στην εξουσία τους, με την ολοκληρωτική εναντίωση στην πολιτική που αφαιρεί κατακτήσεις και δικαιώματα, σε συνδυασμό με το πλαίσιο διεκδίκησης για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής οικογένειας και όχι με παζάρια για το πόσα θα χάσουν (όπως κάνουν οι πλειοψηφίες - όργανα του κεφαλαίου και των πολιτικών κομμάτων του σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ). Που σημαίνει, συσπείρωση με το ΠΑΜΕ, απεγκλωβισμός από τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και των συνοδοιπόρων τους, των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δήθεν αντικαπιταλιστών, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.

Για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής

Μια ή μερικές απεργίες δε φτάνουν για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, που απαιτεί άλλη, υπέρ των εργατών πολιτική, άρα και άλλη εξουσία. Ως προς αυτό απαιτείται απεγκλωβισμός από τα αστικά κόμματα, αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων σε όφελος των εργατών. Επομένως, χρειάζεται να συνδεθεί πιο στενά και πιο άμεσα η πάλη του εργατικού κινήματος με το πρόβλημα της εξουσίας. Πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι εναλλαγή κομμάτων.

Αλλά οι απεργίες αποτελούν δράση απειθαρχίας, ανυπακοής στην πολιτική του κεφαλαίου που πρέπει να φτάνει μέχρι την ανυπακοή στην εξουσία του, και συμβάλλουν στη συνειδητοποίηση της ανάπτυξης πολιτικής πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Απαιτείται επίσης αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων πρώτ' απ' όλα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε όφελος των εργατών. Αν ο συσχετισμός δύναμης ήταν διαφορετικός, αν δεν υπήρχαν τα εμπόδια των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και των άλλων συνοδοιπόρων τους, άλλη θα ήταν η σημερινή κατάσταση, γιατί δε θα μπορούσε η κυβέρνηση να περνά τέτοια μέτρα.

Κρίσιμο ζήτημα στη δράση, για να γίνονται πιο αποτελεσματικοί οι διεκδικητικοί αγώνες, είναι η σύνδεση της οικονομικής με την πολιτική πάλη, τόσο στην καθημερινή μας δράση αυτοτελώς ως Κόμμα, όσο και μέσα στο κίνημα.

Δεν αρκεί η ένταση των οικονομικών αγώνων και της πολεμικής στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, για να οδηγεί αυτόματα στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης και της πολιτικής πάλης. Απαιτείται, λοιπόν, βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους. Η πάλη της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για τις συνθήκες δουλειάς, για τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματά της, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της, είναι αγώνας που αφορά τους όρους διαπραγμάτευσης πώλησης της εργατικής δύναμης. Είναι πάλη βεβαίως υποχρεωτική, και πρέπει να διεξάγεται αμείωτα, αλλά είναι πάντα περιορισμένη, καθώς αντιμετωπίζει μόνο μια πλευρά των καπιταλιστικών σχέσεων, της οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής του κεφαλαίου και του κράτους. Είναι αγώνας για την προστασία της από την εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας.

Οσες κατακτήσεις όμως κι αν αποσπάσει η εργατική τάξη με τον αγώνα της, δεν αλλάζουν τη θέση της. Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες, επιδεινώνεται συνολικά η θέση της εργατικής τάξης όσο δεν ξεκαθαρίζεται ότι η ουσία και ο σκοπός της ταξικής πάλης βρίσκονται στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Οσο δεν εξουδετερώνονται οι αυταπάτες ότι είναι δυνατό με μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού να ικανοποιούνται βασικές ανάγκες και να υπάρξουν άμεσες και ουσιαστικές λύσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, όπως λένε δυνάμεις σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δήθεν αντικαπιταλιστικές, όπως οι ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προβάλλουν ως στόχους πάλης την εθνική απελευθέρωση από την κατοχή της τρόικας, την κρατικοποίηση των τραπεζών, τη στάση πληρωμής του χρέους, από μιά αστική κυβέρνηση, και με απείραχτους τους μονοπωλιακούς ομίλους και την εξουσία τους, βγάζοντας λάδι τους αστούς.

Η οξυμένη πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις και η οριστική χρεοκοπία τους είναι ένας από τους βασικούς όρους ταξικής συνειδητοποίησης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι μια εκδήλωση αυτών των αντιλήψεων. Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος, που είναι το πρόβλημα της εξουσίας.

Ι.

Απο: www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=13/2/2011&id=13083&pageNo=8&direction=1

Πριν από μερικούς μήνες, σχεδόν όλοι οι υπουργοί δήλωναν ότι διαπραγματεύονται σκληρά τα μέτρα του Μνημονίου, έβαζαν, όπως ισχυρίζονταν, «κόκκινες γραμμές» και έδιναν, τρομάρα τους, «σκληρές μάχες» για το καλό μας!

ΜΕΤΑ ήρθε η ανακοίνωση των μέτρων, αντιλήφθηκαν όλοι το «κοστούμι» που μας έραψαν και μια ολόκληρη χώρα προσγειώθηκε στην πραγματικότητα που έκρυβαν τα τηλεπαράθυρα.

ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ τα λόγια τα μεγάλα, για την... αντίσταση του κάθε Παπακωνσταντίνου, του κάθε Ραγκούση και του κάθε Λοβέρδου, έγιναν τρύπες στην τσέπη, βραχνάς στο στήθος και φράχτης στο αύριο της χώρας και των παιδιών της.

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κάποιος να αλλάξουν τροπάρι. Να δείξουν έστω ότι αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους, ότι αφουγκράζονται -στοιχειωδώς έστω- την κατακραυγή.

ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ! Αυτοί δεν ακούν τίποτε πέρα από τον αλαλαγμό των «αγορών», δεν βλέπουν τίποτε πέρα από τα εγχειρίδια του Φρίντμαν και των επιγόνων του που έχουν στο μαξιλάρι τους.

ΑΚΟΜΗ κι όταν ένας στους δύο Ελληνες πολίτες τούς γύρισε την πλάτη τον Νοέμβριο στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Ακόμη κι όταν δήμαρχοι στις μεγάλες πόλεις εξελέγησαν με κάτι απίθανα 15% και 17% του εκλογικού σώματος, αυτοί δεν άλλαξαν ρότα. Με ένα στόχο ξυπνούν και με έναν κοιμούνται: όλα πρέπει να τα πληρώσει ο κόσμος της εργασίας!

ΜΟΝΟ το στιλάκι τους αναπροσαρμόζουν. Τώρα, λ.χ., ουδείς υπουργός δηλώνει ότι αντιστέκεται ή έστω ότι κάτι παλεύει. Παραέγιναν ρεζίλι «αντιστεκόμενοι» για να συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι.

ΤΩΡΑ, ως διά μαγείας, όλοι οι υπουργοί τραγουδάνε άλλο, αλλά όλοι τον ίδιο σκοπό. Ηρθαν οι εκπρόσωποι της τρόικας, μας έλεγξαν και τα βρήκαν όλα όπως θα έπρεπε. Αρα, όπως ήδη έχει δηλώσει ο πρωθυπουργός, δεν θα έρθουν άλλα μέτρα.

ΑΜ ΔΕ! Αν ήταν να μην έρθουν άλλα μέτρα, γιατί δεν έχει μπει ακόμη η γερμανική υπογραφή στο (νέο) πακέτο «σωτηρίας»; Γιατί συμφωνήθηκε, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, χωρίς ελληνική αντίρρηση -να μην ξεχνιόμαστε για το ποιος φταίει- να αποφασίζουν τα πάντα, χωρίς διάλογο και παρακάμπτοντας το Ευρωκοινοβούλιο, τα αφεντικά της ευρωζώνης;

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις είναι... λυμένο. Οσο τα γαϊδούρια δεν ψοφάνε (ή δεν κλοτσάνε) θα τα φορτώνουν.

ΜΕ ΑΥΤΟ το «δεδομένο» πορεύονται και οι υπουργοί μας. Μας φορτώνουν με όλα αυτά που θέλουν για να μη βρεθούν στη δύσκολη θέση να τα «φορτώσουν» στους αρμούς του συστήματος.

ΕΤΣΙ, λ.χ., ζει και βασιλεύει η φοροδιαφυγή. Αφού οι φοροδιαφεύγοντες δεν είναι μισθωτοί, μέτρα δεν λαμβάνονται!

ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ βέβαια, υπό αυτές τις συνθήκες, έχουν ένα απλό δίλημμα να λύσουν: ή θα ψοφήσουν ή θα κλοτσήσουν

Από:www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=249623

Τι είναι η 10 Φλεβάρη; Είναι η μέρα για την οποία πήραν απόφαση και πρότειναν απεργία, σειρά σωματείων που πλειοψηφεί το ΠΑΜΕ. Τελικά η πλειοψηφεία της «πουλημένης ΓΣΕΕ» συνεπικουρούμενη και από τα «αριστερά» δεκανίκια της, αναγκάστηκε να συρθεί σε απεργία (στην αρχή πρότειναν 3ωρη στάση από την ΠΑΣΚΕ), αλλά κατάφερε να την αναβάλει μέχρι και τις 23/2 οπότε και υπολογίζουν πως τα χρονικά περιθώρια για κλιμάκωση του αγώνα θα είναι μικρότερα.

Επρεπε να ξαναπάμε* σε απεργία μόνοι μας όπως πέρσυ;

Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί, αλλά από την άλλη 2 απεργίες σε 15 μέρες, με την μία να ξαναβγαίνει πιθανότατα «παράνομη και καταχρηστική» από την ίδια την ΓΣΕΕ, πριν προλάβει ο δικαστής, θα τις σηκώναμε; Απάντηση δεν έχω, και ό,τι απόφαση ήταν να παρθεί, πάρθηκε.

Ποιά ήταν αυτή; Πως δεν πάμε μόνοι μας και πάλι, αλλά αξιοποιούμε τον χρόνο που μεσολαβεί για να οργανώσουμε και να προπαγανδίσουμε καλύτερα την απεργία στις 23 με ενέργειες και κινητοποιήσεις που αναφέρονται αλλού στην ιστοσελίδα.

(Περισσότερα: www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=9/2/2011&id=13122&pageNo=10&direction=1)

Τι διακυβεύεται όμως τις επόμενες μέρες;

Ο βομβαρδισμός μέτρων που ανακοινώνεται, βασικό σκοπό έχει να προκαλέσει ένα σοκ μεταξύ των εργαζόμενων, προκειμένου να μην ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύων.

Ποιά είναι τα κύρια;

• 1)Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων.
• 2)Διευθέτηση χρόνου εργασίας.
• 3)Ουσιαστική κατάργηση των αποζημιώσεων απόλυσης.

Welcome to the jungle!

Ας τα δούμε ένα-ένα και λίγο καλύτερα, μια και αποτελούν ένα πακετάκι όπου το ένα είναι αδύνατο να εφαρμοστεί χωρίς το άλλο και κατά συνέπεια, όλα μέχρι νεοτέρας παλαίβονται, ακόμη και αυτά που θέλουν να νομίσουμε τετελεσμένα.

Το σημείο 3 είναι κομβικό προκειμένου να ασκηθεί η απαραίτητη τρομοκρατία για να μπορέσουν να περάσουν τα άλλα δύο. Ηδη οι αποζημιώσεις για τους μακρόχρονα εργαζόμενους στην ίδια επιχείρηση έχουν μειωθεί ως και 50%, και μάλιστα η καταβολή τους προβλέπεται σε 12 άτοκες μηνιαίες δόσεις (ούτε ο Κοτσόβολος να ήταν ο απολυμένος...), κάνοντας την απόλυση μια τελείως ανώδυνη για τον εργοδότη πράξη.

Προσθέτουμε και το «διάστημα μαθητείας» το οποίο έχει πάει ήδη στον 1 χρόνο(!), με πρόθεση να πάει στα 2(!) και στο οποίο δεν προβλέπεται αποζημίωση...

...Τώρα προωθούνται και γενικεύονται και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τις οποίες λέει οι εργοδότες θα μπορούν να σπάνε χωρίς την προβλεπόμενη ρήτρα. Τόμπολα! Δηλαδή αποζημιώσεις σε μερικά χρόνια, πρακτικά δεν θα υπάρχουν!

2) Διευθέτηση χρόνου εργασίας :

Σε απλά ελληνικά δουλεύουμε όσο (0-5 ή 100 ώρες την εβδομάδα ή 0-15 την ημέρα) θέλει ο εργοδότης, χωρίς τις προσαυξήσεις υπερωριών υπερεγασίας κλπ.

Ακόμη, εάν δεν έχει δουλειά, μας στέλνει σπίτι και δεν μας πληρώνει.

Σταδιακά καλό θα ήταν να ξεχάσουμε και άλλα «αναχρονιστικά» όπως αργίες, Κυριακές, νυχτερινά, ρεπό, κλπ.

Η μόνη υποχρέωση του εργοδότη είναι να αφαιρέσει τον παραπάνω χρόνο εργασίας μέσα στον επόμενο 1 χρόνο! Σιγά μην το κάνει! Εδώ μας έτρωγαν πριν, τις υπερωρίες... Επιπλέον αυξάνεται η παραγόμενη από τον εργαζόμενο υπεραξία, γιατί πολύ απλά οι υπερωριακές (απλήρωτες πια) ώρες, υπολογιζόνταν με την ανάλογη προσαύξηση, ενώ αυτές που προβλέπεται να αφαιρεθούν σαν αντάλλαγμα (ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα γίνεται κάτι τέτοιο) σαν κανονικές.

Ξεχνάμε φυσικά και το συνεχόμενο ωράριο. Δηλαδή εάν ο εργοδότης σε χρειάζεται 12-2, 4-6 και 8-10, υποχρεούσαι να είσαι στην δουλειά από τις 12 μέχρι τις 10 αλλά θα πληρώνεσαι μόνο για τις 6 «χρήσιμες» στον καπιταλιστή ώρες.

Τέλος, φυσικά πρέπει να ξεχάσουμε κάθε ψήγμα προσωπικής ζωής, αφού αυτή θα ελέγχεται πλήρως από τον εργοδότη, κατά τις ανάγκες της τσέπης του.

Και πάμε τώρα και στο σημείο 1:

Ενα σχετικά άγνωστο θέμα είναι πως όσα αναφέρονται στο σημείο 2 απότελούν ήδη με μικρές παραλλαγές νόμους του ελληνικού κράτους, εδώ και αρκετά χρόνια. Γιατί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ; Μα γιατί χρειάζοταν η σύμφωνη γνώμη του ΚΛΑΔΙΚΟΥ σωματειου. (οι κλαδικές συμβάσεις έπρεπε να παρακαμφθούν και όχι οι κατώτατες της Εθνικής σύμβασης που υπογράφει η ΓΣΕΕ, και το επιχειρησιακό δεν μπορούσε να υπογράψει συμβάσεις κατώτερες του κλαδικού χωρίς την σύμφωνη γνώμη του τελευταίου). Κανένα δεν υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις ποτέ, και έτσι ο νόμος έμεινε στα χαρτιά. Να λοιπόν γιατί μόνο αν παρακαμφθούν (ή δυνατόν και να δυαλυθούν) τα κλαδικά σωματεία, θα μπορούν τα παραπάνω να έχουν ισχύ. Να γιατί προωθούνται οι «επιχειρησιακές» συμβάσεις(και τα επιχειρησιακά σωματεία κατά συνέπεια)! Και να γιατί έκραζα το «συντονιστικό πρωτοβάθμειων» σε προηγούμενο άρθρο μου. (fadomduck.webnode.com/news/a600%20%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82%20%ce%b3%ce%b9%ce%b1%20%ce%af%ce%b4%cf%81%cf%85%cf%83%ce%b7%20%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8e%ce%bd%20%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b5%ce%af%cf/)

Επί του πιεστηρίου: Χθες στην TV εκπρόσωπος του ΣΕΒ έλεγε πως απαραίτητο είναι ακόμη και τα επιχειρησιακά σωματεία να μπορούν να παρακαμφθούν από «ενώσεις προσώπων» που θα μπορούν να υπογράφουν συμβάσεις. Δηλαδή να μπορεί ο καπιταλιστής να υπογράφει επιχειρησιακή σύμβαση, διαπραγματευόμενος με την γραμματέα, τον λογιστή και τον θυρωρό του! Είναι τώρα μέρες να προσπαθείς να εξαγοράσεις 21 πουλημένους για να σου φτιάξουν σωματείο;

Τις προωθούμενες «ατομικές συμβάσεις» δεν τις αναφέρω, γιατί εάν περάσουν τα παραπάνω δεν θα τους χρειάζονται.

Ολα τα παραπάνω δεν είναι κισμέτ.

Θα τα πολεμήσουμε, αρχής γενομένης από τις 10/2 και με μεγαλύτερη μάχη αυτήν της απεργίας στις 23/2 ...μέχρι την επόμενη!

*Το πρώτο πληθυντικό δεν χρησιμοποιήται γιατί εγώ εκπροσωπώ με κάποιο τρόπο το ΠΑΜΕ, αλλά μόνο και μόνο γιατί πλαισιώνω και εγώ τις γραμμές του.

Βλέπε και:www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=598071