Κλιμάκωση της σύγκρουσης με τα μονοπώλια

Η εργατική τάξη, ο λαός, δέχονται κυριολεκτικά τον πιο σφοδρό, καθολικό και ανελέητο πόλεμο από μια αδίστακτη κυβέρνηση που κάνει τα πάντα για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση, καταληστεύοντάς τους. Υποφέρουν από τις κυβερνητικές πολιτικές, που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, προασπίζοντας τα συμφέροντά τους με τον κρατικό μηχανισμό, που θωρακίζουν και εκσυγχρονίζουν. Εχουν απέναντί τους το μαύρο μέτωπο εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοκατασκευαστών, των αστικών κομμάτων, της ΕΕ, με ενιαία γραμμή. Η γνώση αυτής της πραγματικότητας, που κάνει κόλαση τη ζωή των εργαζομένων, του λαού, η συνειδητοποίησή της, αποτελεί τη βάση για να αντιστοιχηθούν οι ταξικοί αγώνες, ο πόλεμος της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, ενιαία, στον κοινό αντίπαλο. Πόλεμος, που έχει και θα έχει πολλές μάχες, σκληρές ταξικές συγκρούσεις, ενάντια στο σύνολο της αδίστακτης τάξης των καπιταλιστών, ενταγμένες στον αγώνα για την κατάργηση - ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αλλωστε και αυτή η απεργία οργανώνεται ενάντια στο σύνολο της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής.

Η αστική προπαγάνδα προβάλλει την άποψη ότι η απεργία δε φέρνει αποτέλεσμα, δε βάζει φραγμό στα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτή η προπαγάνδα θέλει την εργατική τάξη καθηλωμένη, έρμαιο των διαθέσεων των καπιταλιστών, να μη διεκδικεί την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της και μάλιστα σε περίοδο που της αφαιρούνται δικαιώματα και κατακτήσεις, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, ενώ η οικονομική κρίση αυξάνει στο έπακρο την επιθετικότητα του κεφαλαίου ενάντιά της. Οι εργάτες δεν πρέπει να αφήσουν στο απυρόβλητο αυτή την πραγματικότητα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση στο δρόμο της καταστροφής τους.

Με την απεργία η εργατική τάξη πρέπει να δείξει ότι δε νομιμοποιεί στη συνείδησή της τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Είναι ένα βήμα προκειμένου να σταματήσει η κυβέρνηση, η αστική προπαγάνδα να προβάλλει πως ο λαός συναινεί στα μέτρα. Γι' αυτό πρέπει να είναι καθολική η συμμετοχή και η απάντηση. Δε νομιμοποιεί να υπάρχει μια κυβέρνηση που να υλοποιεί τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, πολύ περισσότερο που η ίδια συνεχώς προπαγανδίζει ότι τα μέτρα είναι στο πρόγραμμά της. Δε νομιμοποιεί τους καπιταλιστές και την πολιτική τους.

Η απεργία βάζει εμπόδια στους ίδιους τους καπιταλιστές, σταματώντας την παραγωγή, έστω και μια μέρα, διαφορετικά δε θα εξέφραζαν όλη τους την επιθετικότητα ενάντιά της, με κάθε μέσο. Η δύναμη των εργατών μπορεί και την αντικρούει.

Βεβαίως, η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να κατακτά την ενιαία ταξική δράση, ως τάξη κόντρα όχι σε κάθε εργοδότη μεμονωμένα, αλλά στο σύνολο των κεφαλαιοκρατών και στην εξουσία τους, με την ολοκληρωτική εναντίωση στην πολιτική που αφαιρεί κατακτήσεις και δικαιώματα, σε συνδυασμό με το πλαίσιο διεκδίκησης για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής οικογένειας και όχι με παζάρια για το πόσα θα χάσουν (όπως κάνουν οι πλειοψηφίες - όργανα του κεφαλαίου και των πολιτικών κομμάτων του σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ). Που σημαίνει, συσπείρωση με το ΠΑΜΕ, απεγκλωβισμός από τις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και των συνοδοιπόρων τους, των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλων δήθεν αντικαπιταλιστών, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.

Μια ή μερικές απεργίες δε φτάνουν για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής, που απαιτεί άλλη, υπέρ των εργατών πολιτική, άρα και άλλη εξουσία. Ως προς αυτό απαιτείται απεγκλωβισμός από τα αστικά κόμματα, αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων σε όφελος των εργατών. Επομένως, χρειάζεται να συνδεθεί πιο στενά και πιο άμεσα η πάλη του εργατικού κινήματος με το πρόβλημα της εξουσίας. Πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι εναλλαγή κομμάτων.

Αλλά οι απεργίες αποτελούν δράση απειθαρχίας, ανυπακοής στην πολιτική του κεφαλαίου που πρέπει να φτάνει μέχρι την ανυπακοή στην εξουσία του, και συμβάλλουν στη συνειδητοποίηση της ανάπτυξης πολιτικής πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Απαιτείται επίσης αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων πρώτ' απ' όλα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε όφελος των εργατών. Αν ο συσχετισμός δύναμης ήταν διαφορετικός, αν δεν υπήρχαν τα εμπόδια των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστικών δυνάμεων και των άλλων συνοδοιπόρων τους, άλλη θα ήταν η σημερινή κατάσταση, γιατί δε θα μπορούσε η κυβέρνηση να περνά τέτοια μέτρα.

Κρίσιμο ζήτημα στη δράση, για να γίνονται πιο αποτελεσματικοί οι διεκδικητικοί αγώνες, είναι η σύνδεση της οικονομικής με την πολιτική πάλη, τόσο στην καθημερινή μας δράση αυτοτελώς ως Κόμμα, όσο και μέσα στο κίνημα.

Δεν αρκεί η ένταση των οικονομικών αγώνων και της πολεμικής στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, για να οδηγεί αυτόματα στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης και της πολιτικής πάλης. Απαιτείται, λοιπόν, βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους. Η πάλη της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για τις συνθήκες δουλειάς, για τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματά της, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της, είναι αγώνας που αφορά τους όρους διαπραγμάτευσης πώλησης της εργατικής δύναμης. Είναι πάλη βεβαίως υποχρεωτική, και πρέπει να διεξάγεται αμείωτα, αλλά είναι πάντα περιορισμένη, καθώς αντιμετωπίζει μόνο μια πλευρά των καπιταλιστικών σχέσεων, της οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής του κεφαλαίου και του κράτους. Είναι αγώνας για την προστασία της από την εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας.

Οσες κατακτήσεις όμως κι αν αποσπάσει η εργατική τάξη με τον αγώνα της, δεν αλλάζουν τη θέση της. Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες, επιδεινώνεται συνολικά η θέση της εργατικής τάξης όσο δεν ξεκαθαρίζεται ότι η ουσία και ο σκοπός της ταξικής πάλης βρίσκονται στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Οσο δεν εξουδετερώνονται οι αυταπάτες ότι είναι δυνατό με μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού να ικανοποιούνται βασικές ανάγκες και να υπάρξουν άμεσες και ουσιαστικές λύσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, όπως λένε δυνάμεις σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες δήθεν αντικαπιταλιστικές, όπως οι ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προβάλλουν ως στόχους πάλης την εθνική απελευθέρωση από την κατοχή της τρόικας, την κρατικοποίηση των τραπεζών, τη στάση πληρωμής του χρέους, από μιά αστική κυβέρνηση, και με απείραχτους τους μονοπωλιακούς ομίλους και την εξουσία τους, βγάζοντας λάδι τους αστούς.

Η οξυμένη πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις και η οριστική χρεοκοπία τους είναι ένας από τους βασικούς όρους ταξικής συνειδητοποίησης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι μια εκδήλωση αυτών των αντιλήψεων. Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος, που είναι το πρόβλημα της εξουσίας.