-- Εχουμε μπροστά μας δύο πολύ κρίσιμες Συνόδους Κορυφής. Εκεί θα ληφθούν πολύ σημαντικές αποφάσεις που θα δεσμεύσουν το μέλλον μας σε μεγάλο βάθος χρόνου. Ο πρωθυπουργός σας έχει καλέσει την Τρίτη να συναντηθείτε και να κουβεντιάσετε. Υπάρχει περιθώριο να βρεθούν σημεία επαφής;

-- Δεν υπάρχει. Γιατί η διέξοδος από την κρίση που προτείνει ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ' αυτό που εμείς πρεσβεύουμε.

-- Τι σημαίνει αυτό; Οτι δε θα πάτε στη συνάντηση ή θα πάτε αλλά δεν περιμένετε να βγει κάτι απ' αυτήν;

-- Στη συνάντηση θα πάμε. Ηδη αποδεχτήκαμε τη συνάντηση. Δε νομίζουμε ότι αυτή καθαυτή η συνάντηση μπορεί να προκαλέσει καμιά ζημιά.

-- Θα πάτε για να ακούσετε ή για να πείτε;

-- Θα πούμε βέβαια, διάλογος γίνεται αντικειμενικά.

-- Τι θα πείτε;

-- Καταρχήν, εγώ θα ρωτήσω τον πρωθυπουργό αν πιστεύει ότι υπάρχει μία επιθυμία μέσα στην ΕΕ να υπάρχει διέξοδος απ' την κρίση - είναι φανερό ότι είναι ενιαία η επιθυμία να είναι κατά των εργαζομένων η διέξοδος. Αλλά θα ήθελα να μου πει ακριβώς τι αντιθέσεις, τι διαπάλη γίνεται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, αν πιστεύει ότι υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί η κρίση, η οποία είναι βαθιά, η οποία θα βαθύνει, αν πιστεύει ότι είναι δυνατόν να υπάρχει διαχείριση της κρίσης που να αντιμετωπίσει την ουσία του προβλήματος.

-- Τι θα διευκόλυνε προς αυτή την κατεύθυνση; Κάτι έχετε στο μυαλό σας για να ρωτάτε.

-- Εχει πολύ μεγάλη σημασία όταν συζητάμε δύο κόμματα, δύο άνθρωποι με ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις, να συζητάμε πάνω στο έδαφος της πραγματικότητας. Η διαπάλη μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, ανάμεσα στις ηγεσίες των καπιταλιστικών κρατών είναι οξύτατη και καθορίζεται η έκβασή της από το συσχετισμό δύναμης μεταξύ τους. Ενα πράγμα είναι σίγουρο. Οτι θα παρθούν πολύ πιο σκληρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων.

Αλλά εγώ θα σας πω και κάτι άλλο. Ολα τα πράγματα δείχνουν ότι δεν είμαστε στην περίοδο ούτε στην κρίση του '29 - '31, ούτε την περίοδο του '37, ούτε στη δεκαετία του '70. Σήμερα, διαπιστώνεται ότι υπάρχουν όρια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ιστορικά όρια πια ξεπερασμένα, που δεν μπορεί να διαχειρίζεται και να ξεπερνά την κρίση, όπως το έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν είχε κάποιες δυνατότητες να ξεπερνά την κρίση.

Τώρα πολύ σύντομα θα έχουμε νέο κύκλο κρίσης, θα βαθύνει η κρίση, θα μεγαλώσει η πολιτική αστάθεια. Μιλάω, δηλαδή, απ' τη σκοπιά του πώς οι ίδιοι έχουν την αυταπάτη, αν την έχουν, ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα λιντσαριστούν κυριολεκτικά τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη.

Την αναρχία που έχει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης, δεν μπορούν να την καταργήσουν. Τη δυσαναλογία, την ανισομετρία, το γεγονός ότι σήμερα οι αντιθέσεις δεν είναι μόνο μέσα στην ΕΕ, αλλά υπάρχουν και καινούρια κέντρα καπιταλιστικά, έχουμε ανακατατάξεις στο παγκόσμιο μερίδιο, στο πώς τα μοιράζουν τα καπιταλιστικά κέντρα. Επομένως, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Γι' αυτό μιλάμε για ιστορικά όρια του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής να ξεπερνά την κρίση.

-- Υπάρχει ένα πιο άμεσο ερώτημα, αν θα χρεοκοπήσει αυτή η χώρα ή όχι. Υποθέτω ότι κανείς δεν θέλει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, γιατί αν χρεοκοπήσει, οι εργαζόμενοι θα την πληρώσουν, όχι αυτοί που έχουν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Συνεπώς, εάν ο πρωθυπουργός σας πει μια στρατηγική για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, θα μπορέσετε εσείς σε ορισμένα σημεία έστω, προφανώς όχι σε όλα, να δώσετε τη σύμπραξή σας;

-- Προκαταβολικά λέω όχι. Οχι από κανένα γινάτι ή πείσμα αλλά γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Κοιτάξτε, αυτό το θέμα της χρεοκοπίας τι σημαίνει; Εάν θα είναι μία ελεγχόμενη χρεοκοπία 20, 30, 35% απαξίωση του κεφαλαίου. Κοιτάξτε, καταστρέφονται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να αποφασιστεί ποιο τμήμα του κεφαλαίου, του συσσωρευμένου θα καταστραφεί.

-- 'Η θα πάμε σε μια διαχείριση της κρίσης, ή θα αφήσουμε να ξεφύγει η κρίση και να τιναχτεί η χώρα στον αέρα. Υποθέτω ότι δεν θέλετε το δεύτερο.

-- Το ζήτημα δεν είναι τι θέλουμε εμείς, ούτε τι θέλει ο κ. Παπανδρέου. Να ξεκαθαρίσω το εξής: Μιλάμε τώρα για τη λειτουργία της οικονομίας της ίδιας, τα δεδομένα είναι αντικειμενικά, δεν καθορίζονται από την υποκειμενική βούληση ούτε τη δικιά μου ούτε του κ. Παπανδρέου. Σε τι να συμφωνήσουμε; Πώς θα γίνει η καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου σε όλη την Ευρώπη; Αν θα πληρώσει περισσότερα το γερμανικό κεφάλαιο, το γαλλικό; Εμείς συζητάμε απ' την πλευρά του τι μπορεί να γλιτώσουν οι εργαζόμενοι.

Θα υπάρξει καταστροφή ενός τμήματος κεφαλαίου, είτε με τη χρηματική μορφή είτε με υλική μορφή. Η διέξοδος απ' την κρίση σημαίνει απαξίωση, πιο φτηνή εργατική δύναμη και καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου για να κερδοφορήσει το άλλο.

-- Υπάρχει το άμεσο, εάν θα αφήσουμε τη χώρα να τιναχτεί στον αέρα.

-- Θα πάνε για ελεγχόμενη χρεοκοπία.

-- Δεν θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι σ' αυτή την περίπτωση;

-- Εχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει άναρχα, ή ανάμεσα σε μια χρεοκοπία ελεγχόμενη. Και την ελεγχόμενη τη θέλουν, γιατί πρέπει να μετρήσουν τι ζημιά θα έχουν οι γερμανικές τράπεζες, οι γαλλικές τράπεζες κ.λπ. Μ' αυτή την έννοια, η συζήτηση η δικιά μας ξεκινά απ' το εξής: Η διέξοδος απ' την κρίση σήμερα ταυτίζεται - θα το πω - με την πάλη για άλλο δρόμο ανάπτυξης, σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Είναι άλλο αυτό κι άλλο να παλέψουμε αν είναι να υποστούν οι εργαζόμενοι 200% θυσίες, έστω να πετύχουμε να είναι 198%. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι στρατηγική δική μας.

-- Θα συμβάλετε, όμως, αν μπορείτε να περιορίσετε έστω και τόσο λίγο, θα συμβάλετε;

-- Να σας εξηγήσω κάτι: Η ελεγχόμενη χρεοκοπία του κεφαλαίου δε σημαίνει απολύτως τίποτα για τους εργαζόμενους, είτε θα είναι άναρχη είτε ελεγχόμενη. Γιατί ακριβώς πάνω σε αυτήν την ελεγχόμενη χρεοκοπία θα «ανθίσει» η καινούρια επίθεση σε βάρος των εργαζομένων.

-- Σε αυτό το πλαίσιο της συζήτησης, για το αν θα υπάρξει το περίφημο κούρεμα του χρέους, πώς, φιλικά, εχθρικά...

-- Μα δεν έχει ανάγκη τη δική μας πρόταση ο κύριος Παπανδρέου. Αυτό κρίνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και ανάλογα με το συσχετισμό δύναμης.

-- Υπάρχουν όμως θέματα τα οποία τον Ελληνα εργαζόμενο ή τον Ελληνα πολίτη δεν μπορούν να τον αφήσουν αδιάφορο. Δεν είναι αδιάφορο αν οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν να είναι ελληνικές, ή αν θα εξαγοραστούν από τις ξένες και δε θα υπάρχει πια ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

-- Τι ελληνικό τραπεζικό σύστημα υπάρχει; Καταρχήν τι θα πει ελληνικό και τι θα πει ξένο; Το κεφάλαιο, είτε είναι ελληνικά κεφάλαια είτε είναι ξένα κεφάλαια, δεν έχει διαφορετική συμπεριφορά. Γιατί, η Τράπεζα της Ελλάδας είναι η τράπεζα της Ελλάδας; Υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας είναι.

-- Η Τράπεζα της Ελλάδας είναι άλλο πράγμα, υπάγεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

-- Το τραπεζικό σύστημα είναι ήδη ιδιωτικοποιημένο. Η «κρατική» τράπεζα δεν είναι κρατική τράπεζα. Το μόνο που διατηρεί σήμερα η κυβέρνηση, είναι το διορισμό του διοικητή ή του διευθύνοντος συμβούλου. Επιπλέον, και κρατική να είναι μια τράπεζα, δε θα λειτουργήσει στο πλαίσιο του συμφώνου - χαλαρού ή πιο σφιχτού - ανταγωνιστικότητας; Δε θα λειτουργήσει στο πλαίσιο της ΕΚΤ; Πώς θα λειτουργήσει; Με κριτήριο τα συμφέροντα του λαού;

-- Πάντως, οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν ένα σοβαρό ζήτημα μέχρι και τη Σύνοδο Κορυφής και αμέσως μετά. Πρώτον, ότι έφτασαν σήμερα «αισίως» 650.000 οι άνεργοι και αν γίνουν 1 εκατ. ή 1,5 εκατ. διαφέρει. Είναι άλλο 700 και άλλο 1,5 εκατ. και μακάρι οι 700 να γίνουν και λιγότεροι. Και αυτό αφορά τους εργαζόμενους. Εχουμε πληθωρισμό 5,5% και αυτό αφορά τους εργαζόμενους. Υπάρχει ένα τρίτο που αφορά τους εργαζόμενους αν η Ελλάδα κάνει χρεοκοπία και φύγει από το ευρώ, θα πάει σε μια υποτιμημένη δραχμή και οι εργαζόμενοι θα χάσουν 40-50% του εισοδήματός τους. Αρα, από τη μια μεριά έχουμε μια καταστροφή και από την άλλη μια μικρότερη καταστροφή. Αρα, τι επιλέγουμε; Αν μπορούμε να επιλέξουμε, μπορεί να έχετε δίκιο και να μην μπορούμε να επιλέξουμε και να μας επιβάλουν οι άλλοι.

-- Οπως λέει από τη σκοπιά του ο πρωθυπουργός, ή ο ΣΕΒ ή ο κύριος Σαμαράς και άλλοι, από τη σκοπιά τους, ότι η κρίση είναι η μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσουν οι αναδιαρθρώσεις, να αλλάξουν τον ελληνικό καπιταλισμό, να τον κάνουν πιο σύγχρονο - πιο βάρβαρο θα πω εγώ - είναι και μια ιστορική ευκαιρία σήμερα για το εργατικό κίνημα, για το λαϊκό κίνημα να συνειδητοποιήσει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και να χαράξει το δικό του δρόμο πάλης και να χαράξει, αυτό που λέμε, το δρόμο της ρήξης, της ανατροπής κ.λπ.

Πραγματικά έτσι είναι. Είναι ιστορική ευκαιρία - αν και δε θα είναι και η τελευταία ιστορική ευκαιρία για το καπιταλιστικό σύστημα, η κρίση θα ξανάρθει, αν βγούμε από αυτήν - για τον καπιταλισμό, αυτή για την οποία παλεύει σήμερα ο κύριος Παπανδρέου. Μια παραλλαγή, με ελάχιστες διαφορές είναι του κυρίου Σαμαρά.

Ιστορική ευκαιρία, όμως, είναι να γίνει υπόθεση του λαού αυτό που προτείνει το ΚΚΕ, ανεξαρτήτως αν σε όλα τα πράγματα και στο 100% συμφωνεί με εμάς. Τα πράγματα είναι αντικειμενικά. Και το ότι σήμερα δεν μπορεί να βρουν τρόπο διεξόδου από την κρίση δείχνει ακριβώς τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Και δεν καταλαβαίνω, τώρα τσακώνεται ο κύριος Σαμαράς με τον κύριο Παπανδρέου, μπορεί να υπάρχουν αποχρώσεις στη διαχείριση, αλλά το σύστημα δεν μπορεί να βγει από την κρίση αν δεν καταστρέψει ένα μέρος των δικών του δυνάμεων για να επιβιώσουν τα υπόλοιπα τμήματα. Και κυρίως, όντως, δεν εξαρτάται μόνο από την Ελλάδα, γιατί εδώ έχουμε διεθνοποίηση της οικονομίας σε πολύ πιο αυξημένο βαθμό, η διαπλοκή των εθνικών οικονομιών είναι πολύ μεγάλη.

Με αυτήν την έννοια μπορεί ο κύριος Παπανδρέου ενδεχομένως να αποσπάσει μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, όχι για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά για να σωθεί η ΕΕ, ή, αν θέλετε, σε κάποια στιγμή να δώσουν και μια κλοτσιά και να πουν έξω και από την Ευρωζώνη, αν αυτό συμφέρει το σκληρό πυρήνα. Εμείς δεν μπορούμε να διαλέξουμε τις επιλογές ή της κυρίας Μέρκελ, ή του κυρίου Σαρκοζί ή του κυρίου Σόκρατες. Εμείς έχουμε άλλη επιλογή, έχουμε άλλη αφετηρία.

Αμερικανικά πολεμικά πλοία περνούν το Σουέζ και κατευθύνονται στα ανοιχτά της Λιβύης

Σύμφωνα με πληροφορίες, στη σύσκεψη τέθηκαν επί τάπητος οι «επιχειρησιακές δραστηριότητες στις ΝΑΤΟικές βάσεις της Σούδας και του Ακτίου», καθώς και η συμμετοχή της χώρας στην αποστολή ανθρωπιστικού υλικού και στον απεγκλωβισμό ξένων υπηκόων από τη Λιβύη. Στη σύσκεψη συμμετείχαν οι υπουργοί Εθνικής Αμυνας, Ε. Βενιζέλος, και Εξωτερικών, Δ. Δρούτσας, ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας, Π. Μπεγλίτης, και ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δόλλης.

Κυβερνητικές πηγές σημείωναν ότι προς το παρόν δεν υπάρχει αίτημα από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για «αξιοποίηση» της βάσης της Σούδας και του Ακτίου, ωστόσο τόνιζαν με νόημα ότι «ισχύουν οι συμφωνίες που έχει υπογράψει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ και οι συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στο ΝΑΤΟ».

Αυτό που δε λέει η ελληνική κυβέρνηση είναι ότι στη Σούδα έχει ήδη στηθεί αερογέφυρα και από την περασμένη Τετάρτη αποβιβάζονται με αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη κατά εκατοντάδες Αμερικανοί πεζοναύτες, οι οποίοι, μετά από παραμονή 2-3 ημερών, επιβιβάζονται σε αμερικανικά πολεμικά πλοία που καταφθάνουν στον κόλπο. Η κυβέρνηση ενέκρινε όλα τα αμερικανικά αιτήματα για προσγειώσεις μεταγωγικών αεροσκαφών, όπως και τα αιτήματα για ελλιμενισμό των πολεμικών πλοίων.

Με την καθοριστική συμβολή και της Ελλάδας, η πολεμική μηχανή Αμερικανών και Ευρωπαίων βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Μέχρι και χτες, στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης και της Σικελίας και μέχρι έξω από τα λιβυκά χωρικά ύδατα, βρίσκονταν περί τα 20 πολεμικά πλοία ΝΑΤΟικών χωρών, με μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτών ανοιχτά των δυτικών ακτών της Λιβύης, όπου είναι και το προπύργιο του Καντάφι η πρωτεύουσα Τρίπολη. Στον παραπάνω αριθμό δεν περιλαμβάνονται όσα πλοία βρίσκονται στη Σούδα και εκείνα που είχαν περάσει το Σουέζ ή κινούνται σε άλλες περιοχές της Μεσογείου.

Σε ό,τι αφορά στη βάση του Ακτίου, η οποία χτες απασχόλησε επίσης την κυβερνητική σύσκεψη, εντάσσεται στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς για το ενδεχόμενο επιβολής «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο χώρο της Λιβύης. Κυβερνητικά στελέχη σημείωναν ότι δεν υπάρχει σχέδιο για «εναέριο αποκλεισμό», ωστόσο έλεγαν ότι μπορεί να υπάρξει σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Σ' αυτή την περίπτωση, για την κυβέρνηση θεωρείται δεδομένη η εμπλοκή της Ελλάδας βάσει των «συμβατικών υποχρεώσεων» που επικαλείται, μέσω της βάσης του Ακτίου, όπου εδρεύουν τα ιπτάμενα ραντάρ τύπου AWACS. Τα αεροσκάφη αυτά ανήκουν στη δύναμη του ΝΑΤΟ και στελεχώνονται και με ελληνικά πληρώματα. Επίσης, δεν αποκλείεται η αξιοποίηση του ελληνικού συστήματος εναέριας προειδοποίησης και ελέγχου, του λεγόμενου «Erieye EMB-145 AEW & C», που συμπεριλαμβάνει και τα ελληνικά ιπτάμενα ραντάρ.

Ταυτόχρονα, δύο ελληνικές φρεγάτες έχουν ήδη ενταχθεί στη ΝΑΤΟική αρμάδα που κινείται μεταξύ Κρήτης και του Κόλπου της Σύρτης. Η φρεγάτα «Ψαρά» είναι ήδη κοντά στα λιβυκά παράλια και η «Υδρα» βρίσκεται στην Κρήτη σε ετοιμότητα, όπως και το πλοίο γενικής υποστήριξης του Στόλου «Αλιάκμων», που έχει ως αποστολή την υποστήριξη των πολεμικών πλοίων που επιχειρούν σε μεγάλη απόσταση από τη βάση τους.

Αποκαλυπτικός για την κυβερνητική στρατηγική βαθύτερης εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ήταν χτες ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Βενιζέλος, μιλώντας σε επιτροπή της Βουλής. Οπως είπε, «το δεδομένο είναι ότι είμαστε όλοι σοφότεροι μετά από την εμπειρία του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ότι τα πάντα ξεκινούν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και καταλήγουν εκεί».

Ο ίδιος προσπάθησε να υποβαθμίσει τη συγκέντρωση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων στα ανοιχτά της Λιβύης, λέγοντας ότι οι στρατιωτικές αρχές του ΝΑΤΟ έχουν λάβει εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας να επεξεργαστούν σχέδια, τα οποία έχουν «θεωρητική αξία, διότι αυτά τα σχέδια έχουν μεγάλο χρόνο επώασης». Για παράδειγμα, ανέφερε, η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων θέλει χρόνο τουλάχιστον 14 ημερών.

Σε ό,τι αφορά στην επικίνδυνη εμπλοκή της Ελλάδας, ο Ε. Βενιζέλος είπε κυνικά ότι «είμαστε παρόντες στις εξελίξεις, θέλουμε να είμαστε στο κεντρικό ρεύμα του ΝΑΤΟ γιατί θέλουμε να προστατεύσουμε τα ιδιαίτερα συμφέροντά μας στην περιοχή και αυτή τη στιγμή υπό εθνική σημαία στα διεθνή ύδατα έξω από τη Λιβύη κινείται μια ελληνική φρεγάτα και μια δεύτερη βρίσκεται στην Κρήτη έτοιμη να ανταλλάσσεται με την πρώτη».

Επί της ουσίας, παραδέχτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ό,τι αφορά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, με στόχο να διασφαλίσει τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Προσπάθησε ακόμα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για το ρόλο που καλείται να παίξει η βάση της Σούδας στην Κρήτη, λέγοντας ότι αυτή «είναι ελληνική στρατιωτική βάση, στην οποία παρέχεται μια ευκολία προς τις ΗΠΑ. Η Σούδα τελεί πάντα υπό τη διαρκή και απόλυτο διοίκηση Ελληνα αξιωματικού».

Είπε ακόμα ότι «αν πρόκειται να γίνει κάποια επιχείρηση, δεν έχει κανείς λόγο, από αυτούς που θα κάνουν την επιχείρηση, να οργανώσει την εκκίνηση της επιχείρησης αυτής από την Κρήτη. Οι επιχειρήσεις αυτές έχουν ως αφετηρία αεροπλανοφόρα ή ελικοπτεροφόρα, κυρίως του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και άρα δεν πρόκειται να τεθούμε προ παρόμοιων διλημμάτων».

Ο Ε. Βενιζέλος πρόσθεσε ότι η Ελλάδα θα διευκολύνει τα γερμανικά μεταγωγικά σκάφη και την ενίσχυση ή αντικατάσταση Αμερικανών πεζοναυτών που στελεχώνουν τα πλοία του 6ου στόλου, γιατί όλα αυτά κινούνται στο πλαίσιο της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Κάλεσε ακόμα το λαό, ούτε λίγο ούτε πολύ, να χαίρεται για τις εξελίξεις στην περιοχή και το ρόλο της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, καθώς, όπως είπε, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αντιλαμβάνονται τη στρατηγική θέση της χώρας «και εμείς πρέπει να το θεωρούμε αυτό ως θετική εξέλιξη γιατί σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας και περιορισμού της δημοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας, έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να προβάλουμε την κυριαρχία μας και τη σημασία μας σε κρίσιμα θέματα άμυνας και ασφάλειας και της Συμμαχίας και της ΕΕ».

Οπως ανακοίνωσε, τέλος, η ελληνική κυβέρνηση έχει γίνει δέκτης και έχει ήδη ανταποκριθεί στο αίτημα της Αιγύπτου για τον απεγκλωβισμό με πολεμικά και εμπορικά πλοία υπηκόων της που πέρασαν από τη Λιβύη στην Τυνησία.

Οι εξελίξεις στη Λιβύη και στη Μέση Ανατολή βρέθηκαν στο επίκεντρο και της σύσκεψης που έγινε χτες στο υπουργείο Εξωτερικών, με τη συμμετοχή διπλωματών, πανεπιστημιακών και του ειδικού απεσταλμένου στη Μέση Ανατολή. Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, εξετάστηκαν ζητήματα που σχετίζονται «με την ανθρωπιστική βοήθεια, τη μεταναστευτική πίεση, την ελληνική επιχειρηματική παρουσία, την επόμενη μέρα, καθώς και η ιδέα συγκρότησης ενός Κέντρου Δημοκρατίας που θα βοηθήσει την κοινωνία των πολιτών αυτών των χωρών».

Στη σύσκεψη αποφασίσθηκε η συγκρότηση μιας Ομάδας Εργασίας που θα υποβάλει τα συμπεράσματά της και τις προτάσεις της στον υπουργό Εξωτερικών, ενόψει της συμμετοχής του στο έκτακτο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, στις 10 του Μάρτη.

Την κυβερνητική στρατηγική μετέφερε και ο υπουργός Εξωτερικών, ενημερώνοντας χτες την Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής για τις εξελίξεις. Ο Δ. Δρούτσας φανέρωσε ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι η υπεράσπιση των ελληνικών επενδύσεων τόσο στη Λιβύη, όσο και στην Αίγυπτο και την Τυνησία. «Εχουμε εκεί (σ.σ. στη Λιβύη) επενδύσεις περίπου ενός δισ. δολαρίων και δεν μας επιτρέπεται να αδρανούμε», είπε χαρακτηριστικά, και πρόσθεσε ότι «προετοιμαζόμαστε για κάθε ενδεχόμενο».

Την ίδια θέση επανέλαβε και ο υφυπουργός Εξωτερικών Σ. Κουβέλης, μετά τη συνάντησή του με τους Ελληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη Β. Αφρική και ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και τη Λιβύη, με στόχο τη στήριξή τους. Ο υφυπουργός διέγνωσε ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει στη Λιβύη, όπου, λόγω της ρευστότητας της κατάστασης, δεν είναι βέβαιο ότι τα κρατικά συμβόλαια και οι όροι πληρωμής που έχουν οι επιχειρηματίες θα τηρηθούν από το όποιο κυβερνητικό σχήμα ακολουθήσει (...) Προσπαθούμε να διασφαλίσουμε να μην υπάρξουν ζημιές και να διατηρηθούν τα υπογεγραμμένα συμβόλαια».

Ο υφυπουργός ζήτησε επίσης από τις εταιρείες να καταγράψουν τις ζημιές που υπέστησαν στη διάρκεια των ταραχών, προκειμένου να τις διεκδικήσει η ελληνική πολιτεία από την όποια λιβυκή κυβέρνηση προκύψει στο μέλλον.

Παρεμβαίνοντας χτες στην ενημέρωση της Βουλής από τον Δ. Δρούτσα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Σπ. Χαλβατζής, ζήτησε να κλείσει άμεσα η βάση της Σούδας και να μη χρησιμοποιηθεί ελληνικό έδαφος για τη διευκόλυνση της σχεδιαζόμενης επέμβασης, όπως έγινε με την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας.

Σχολιάζοντας την αναφορά του Δ. Δρούτσα για την ανάγκη ενός ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ για την περιοχή τόνισε: «Το εν λόγω σχέδιο έφερε πολλά δεινά για την Ελλάδα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά "τζάκια" δημιουργήθηκαν τότε και πάρα πολλοί δωσίλογοι, συνεργάτες των Γερμανών και αργότερα συνεργάτες των Αγγλοαμερικανών έγιναν δισεκατομμυριούχοι και μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ. Δε μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου».

Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Π. Παναγιωτόπουλος, σε παρέμβασή του τάχθηκε υπέρ της χρησιμοποίησης της βάσης της Σούδας λέγοντας ότι το θέμα είναι τι ανταλλάγματα θα εξασφαλίσει η Ελλάδα.

Από:www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=4/3/2011&id=13244&pageNo=7&direction=1

Για τη συμφωνία κυβέρνησης - ΓΣΕΕ - ΣΕΒ για την αναβάθμιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας που προωθεί την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, με ανακοίνωσή του, υπογραμμίζει:

«Η κυβέρνηση με τη συνεργία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ προχωρά στην ολοκλήρωση του αντεργατικού εγκλήματος, της κατάργησης των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Μετά το νόμο, όπου οι επιχειρηματικές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών, τώρα επιχειρεί να δώσει το τελειωτικό χτύπημα, υλοποιώντας την απαίτηση των μεγαλοεπιχειρηματιών και της τρόικας να είναι προαιρετική η εφαρμογή της κλαδικής σύμβασης και να εξαρτάται από τον εργοδότη. Αυτό το ρόλο έρχεται να υπηρετήσει η δημιουργία του λεγόμενου Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας που συμφώνησαν κυβέρνηση - ΓΣΕΕ - ΣΕΒ. Η πλήρης κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εκτός από τη δραστική μείωση των μισθών θα επιφέρει και αφαίρεση βασικών εργασιακών κατακτήσεων στο ωράριο, στις άδειες, στα επιδόματα κ.α.

Σε κάθε εργασιακό χώρο πρέπει να σημάνει συναγερμός, οι εργαζόμενοι να ξεπεράσουν φόβους και αυταπάτες, να απομονώσουν τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές, τις δυνάμεις που υπηρετούν τη συναίνεση και την υποταγή. Η ταξική οργάνωση και η αντεπίθεση είναι καθήκον για κάθε εργαζόμενο».

Εχει μεγάλη πολιτική σημασία να γίνει η απεργία της 23ης Φεβρουαρίου μια νέα αφετηρία αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια στην πολιτική που χρεοκοπεί το λαό, ξεπουλάει τον πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και εξασφαλίζει μεγαλύτερη κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους. Εχει μεγάλη σημασία να είναι πρωτοφανείς οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Εχει μεγάλη σημασία η εργατική - λαϊκή πάλη να δυσκολέψει σήμερα την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, να της βάλει εμπόδια, να κερδίζουν οι εργαζόμενοι χρόνο, να συγκεντρώνουν περισσότερες δυνάμεις, για να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική στην πορεία.

Οι ώρες είναι κρίσιμες και θα γίνουν ακόμα κρισιμότερες, αλλά και πιο ελπιδοφόρες. Τα ιδεολογήματα της συναίνεσης, της λεγόμενης εθνικής συνεννόησης και της ευθύνης όλων για την κρίση, πρέπει να συντριβούν. Το ίδιο και τα κηρύγματα που σπέρνουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

Πρέπει να απομονωθεί η εργατική αριστοκρατία, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που ανήκουν στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Εχουν ξεπουλήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπονομεύουν τους αγώνες και την ενότητα των εργαζομένων, γιατί τα συμφέροντά τους βρίσκονται κοντά σε εκείνα των εργοδοτών.

Μονόδρομος για τους εργατοϋπαλλήλους είναι η δράση με το ΚΚΕ και η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ. Στην ταξική γραμμή, που απαντά στις ανάγκες του παρόντος, δίνοντας ταυτόχρονα προοπτική, μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης, η συμμαχία της με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους.

Η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί. Αυτό είναι αντιληπτό σε χιλιάδες εργαζόμενους, ακόμα και σε πολλούς που δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του. Αυτή η πολιτική, μαζί με την οργάνωση και τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, πρωταρχικά στο χώρο της νεολαίας, είναι το μεγάλο όπλο των κομμουνιστών, γιατί δείχνει στο λαό ότι υπάρχει εναλλακτική λύση σε όφελός του και αυτή είναι η λαϊκή εξουσία.

Η εργατική τάξη έχει περισσότερη δύναμη από τους εκμεταλλευτές της και το πολιτικό προσωπικό τους. Παντού να αντηχήσει το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Με αγωνιστική αισιοδοξία και επαγρύπνηση, εμπρός για την επιτυχία της απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ στις 23 Φεβρουαρίου.

ΑΘΗΝΑ 18/2/2011

ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Από:www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=20/2/2011&id=13101&pageNo=3&direction=1