Το μανιφέστο των διαδηλωτών της Ισπανίας...

Το βρήκα στην sibilla, σχόλια (με κόκκινο) και υπογραμμίσεις δικά μου.

Από το karios.gr, μέσω "press-gr"

Για μία ακόμα φορά, είμαστε όλοι το ίδιο. Αλλάξτε τα ονόματα των δύο κομμάτων του δικομματισμού, αλλάξτε τα ονόματα των πόλεων και ταυτιστείτε ελεύθερα.(;)
Το μανιφέστο των Ισπανών διαδηλωτών
Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν εσάς: τους ανθρώπους, που ξυπνούν κάθε πρωί για να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Οι άνθρωποι, που δουλεύουν σκληρά κάθε ημέρα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον για τους γύρω τους.
Μερικοί από μας θεωρούνται προοδευτικοί, άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί από...

εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολιτίκ, αλλά είμαστε όλοι (όλοι μαζί «τα πάντα όλα», αναρχικοί, κομμουνιστές, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, φασίστες κλπ....)ανήσυχοι και εξοργισμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά ανάμεσα σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, αφήνοντας μας αβοήθητους, χωρίς φωνή.
Αυτή η κατάσταση έχει γίνει κανονικά, μια καθημερινή ταλαιπωρία, χωρίς ελπίδα. Αλλά αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα, ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί.(όλοι οι προηγούμενοι....!) Ως εκ τούτου,υποστηρίζουμε ότι:
Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων.
Αυτά είναι αναφαίρετες αξίες που πρέπει να ισχύουν στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και τα δικαιώματα των καταναλωτών(!) για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.

(Εδώ περιγράφει τον σοσιαλισμό, αλλά το προσπερνάμε αφού είναι ...απολιτικ, ...και προφανώς δεν τον θεωρούν απαραίτητο όρο για την εκπλήρωση των παραπάνω)
Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, (ούπς! Της κυβέρνησης ή του οικονομικού συστήματος; Δηλαδή μια άλλη κυβέρνηση θα τα κατάφερνε καλύτερα με το αυτό οικονομικό σύστημα; Και αν ναι, τότε που το πρόβλημα με το τελευταίο; Και μόνο η τρέχουσα; Δηλαδή σε άλλες καταστάσεις η παρούσα κυβέρνηση και το τρέχον οικονομικό σύστημα θα μπορούσαν να αποδειχτούν επαρκή;) δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Η δημοκρατία ανήκει στο λαό το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποτελείται από κάθε έναν από εμάς. Ωστόσο, στην Ισπανία, τα περισσότερα μέλη της πολιτικής τάξης δεν μας λαμβάνουν καν υπόψη. Οι πολιτικοί θα πρέπει να μεταφέρουν τη φωνή μας στα θεσμικά όργανα, διευκολύνοντας την πολιτική συμμετοχή των πολιτών μέσω άμεσων καναλιών, κάτι που θα προσφέρει το μεγαλύτερο όφελος για την ευρύτερη κοινωνία. Ο ρόλος τους είναι να πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος μας, που είμαστε απλοί θεατές της δικτατορίας των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων  («η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά η δικτατορία της αστικής τάξης» Κ.Μαρξ) που έχουν στην κατοχή τους στην εξουσία μέσω του δικομματισμού των PP & PSOE.
Η επιθυμία για εξουσία και η συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε. (σε μία σειρά, όλες οι ψευδαισθήσεις και οι παρανοήσεις μαζεμένες, και μάλιστα στο τετράγωνο: Την ανισότητα την δημιουργεί η κατοχή των μέσων παραγωγής από μία και μόνο τάξη μέσα στην κοινωνία. Αν αυτή η τάξη θέλει να διατηρήσει την κατοχή αυτών των μέσων, τότε αναγκαστικά θα καταπιέσει τις υπόλοιπες που τα διεκδικούν. Είναι θέμα πολιτικής οικονομίας και όχι ψυχανάλυσης –επιθυμία για εξουσία- ούτε μεταφυσικής. Και φυσικά δεν είναι και θέμα δικοματισμού. Εξίσου άνισες κοινωνίες υπάρχουν και σε χώρες που οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι υποχρεωτικές σχεδόν από τον εκλογικό νόμο, όπως η Ιταλία και η Κύπρος. --Και απορρίπτεται και η βία! Δηλαδή θα συγκινηθούν οι κεφαλαιοκράτες άμα κάτσουν και πίνουν μπύρες σε μία πλατεία για κανένα δίμηνο, και θα τους παραδώσουν την εξουσία! Εδώ οι αυταπάτες σπέρνονται με ...μηχάνημα!) Το πεπαλαιωμένο και αφύσικο οικονομικό μοντέλο ωθεί την μηχανή της κοινωνίας σε έναν συνεχόμενο κύκλο όπου οι λίγοι πλουτίζουν και οι πολλοί γίνονται φτωχότεροι. Μέχρι την κατάρρευση.
Η θέληση και ο σκοπός του ισχύοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος, όχι όμως όσον αφορά την απόδοση του για την ευημερία της κοινωνίας. Σπαταλώντας πόρους, μολύνοντας τον πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους πολίτες.
Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να πλουτίσει μια μειοψηφία την οποία δεν αφορούν οι ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι, αλλά χωρίς εμάς τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχε, γιατί εμείς κινούμε τον κόσμο. (χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά....)
Αν ως κοινωνία (μόλις μάθαμε και πως η κοινωνία είναι εννιαία και δεν χωρίζεται σε αντιμαχόμενες μεταξύ τους τάξεις...) δεν μάθουμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας, ζώντας σε μια ανεξέλεγκτη οικονομία  (καθόλου ανεξέλεγκτη δεν είναι, ελέγχεται πλήρως από το κεφάλαιο) η οποία δεν επιστρέφει ποτέ τον παραγόμενο πλούτο στους περισσότερους, δεν θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τις αδικία απ’ την οποία υποφέρουμε.
Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. (και εμείς οι κολημμένοι νομίσαμε πως χρειάζοταν μία κανονική επανάσταση, που θα αφαιρούσε από την άρχουσα τάξη τα μέσα παραγωγής και την εξουσία...)  Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους, ας τα φέρουμε στην υπηρεσία των ανθρώπων.  (να και «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» -αλλά τα κέρδη να εξακολουθήσουν στον αιώνα τον άπαντα-... και αναρωτιώμαστε και εμείς αν έχουν πολιτικό πρόσιμο τα παιδιά... χαραμίζεσαι στην Ελλάδα ρε Τσίπρα....)Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι ένα προϊόν αυτού που αγοράζω ,του λόγου για τον οποίο το αγοράζω, ούτε αυτού από τον οποίο το αγοράζω.
Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να τα αλλάξω.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε .Γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω. (σε τι ακριβώς;)
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε. (να κάνουμε τι, και σε ποια κατεύθηνση;)