Στον καιρό της ταξικής αναμέτρησης
Συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών. Οπως τώρα στις ΗΠΑ, όπου οι αρθρογράφοι διαβλέπουν πίσω από τις απεργιακές κινητοποιήσεις «ενδείξεις ταξικού πολέμου». Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Αφού η συνταγή για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης κι εκεί και δω, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι μία και ενιαία.
Είτε διαβάζεις τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ να μιλά για την Ελλάδα, είτε τη συνταγή που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Μέτρα για την ενίσχυση του κεφαλαίου, μέτρα για το χτύπημα της εργατικής τάξης. Χωρίς μισόλογα, αν και με μπόλικα προσχήματα, όπως ότι όλα γίνονται για το χρέος, ενώ πολύ απλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι ψάχνουν τρόπους για το πώς αδιάθετα κέρδη των καπιταλιστών θα βρουν διέξοδο σε κερδοφόρες επενδύσεις.
Οποιος άκουγε τον Πάγκαλο χτες το πρωί (Δευτέρα) στο MEGA, καταλάβαινε και γιατί γράφτηκαν την Κυριακή τα άρθρα των Πρετεντέρη - Μανδραβέλη σε ΒΗΜΑ και Καθημερινή. Στο σύνολό του το προσωπικό της αστικής τάξης (πολιτικό και δημοσιογραφικό) δεν κρύβει λόγια. Το πάει το γράμμα ακέραιο όπου κι αν εμφανίζεται.
Ο Πάγκαλος προσπαθούσε να περάσει τη θέση πως το ΚΚΕ δεν εκπροσωπεί την εργατική τάξη και ως απόδειξη δήλωσε ότι το ΠΑΣΟΚ ελέγχει τη ΓΣΕΕ. Εχει μια αλήθεια ο ισχυρισμός: Οτι το ΠΑΣΟΚ, σαν γνήσιο κόμμα της αστικής τάξης, δεν μπορεί παρά να επιδιώκει να αντλήσει νομιμοποίηση από μια μηχανή που εκφράζει επίσης τα συμφέροντα της αστικής τάξης πάνω στους εργάτες, τη ΓΣΕΕ.
Με τον τρόπο του, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αποκάλυπτε επίσης την πατρότητα της ιδέας για «αυτο-απονομιμοποίηση» του ΚΚΕ, την οποία παπαγάλιζε μια μέρα πριν ο Μανδραβέλης στο άρθρο του.
Καταντά κουραστικό να μετράς κάθε μέρα πόσα από τα κύρια άρθρα σε ΒΗΜΑ - ΝΕΑ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ είναι αφιερωμένα στην αντιμετώπιση του ΚΚΕ. Εχει, όμως, ενδιαφέρον, αυτή η επιμονή της αστικής τάξης, να μην ξεχνά ποιον έχει αντίπαλο και ποιες μεθόδους χρησιμοποιεί για να τον απαξιώσει.
Ετσι, εκτός από τα περί «αυτο-απονομιμοποίησης» του ΚΚΕ στην «Καθημερινή», στο ΒΗΜΑ το έχουν ρίξει στο ηθικό του πράγματος. Ο αρθρογράφος τους, όμως, καταφεύγει σε λαθροχειρία που ισοδυναμεί με ατιμία. Αφού ταυτίζει την αστική τάξη με το δημόσιο ταμείο για να δείξει τους φόρους - που πληρώνει η εργατική τάξη - σαν ιδιοκτησία της αστικής τάξης, με αυτό σαν δεδομένο ρωτά αθώα πώς γίνεται το ΚΚΕ να μην υπακούει σ' αυτόν που το πληρώνει!
Ο ίδιος ξέρει πως η τάξη που εκπροσωπεί, η αστική, κράτησε το ΚΚΕ 27 χρόνια στην παρανομία. Και το ΚΚΕ βγήκε ολόρθο από αυτό το σκοτάδι. Εκείνα τα 27 χρόνια, η εργατική τάξη στήριξε όχι μόνο οικονομικά αλλά και με το ίδιο της το αίμα το Κόμμα της. Κι αυτό είναι ένα από αυτά που δεν έχουν χωνέψει ακόμα οι αστοί. Οπως δε χωνεύουν πώς είναι δυνατόν και σήμερα εργάτες που δε συμφωνούν σε πολλά με το ΚΚΕ να στηρίζουν με κάθε πρόσφορο τρόπο - και οικονομικά - το ΚΚΕ, αναγνωρίζοντας σ' αυτό τη μόνη έντιμη φωνή που παλεύει για τα δικά τους συμφέροντα.
Το κύριο όμως που δεν μπορεί να χωνέψει η αστική τάξη είναι η σημερινή απήχηση της πολιτικής και της δράσης του ΚΚΕ.
Το γεγονός ότι η εργατική τάξη της χώρας επιμένει να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ΚΚΕ για την οργάνωση της πάλης της σήμερα.
Ε, αυτό, το πιο ισχυρό χαρτί νομιμοποίησης του ΚΚΕ, την ανταπόκριση, δηλαδή, που βρίσκει το κάλεσμά του ανάμεσα στους εργάτες, είναι που με τίποτα δεν μπορεί να χωνέψει η τάξη των Πάγκαλου, Πρετεντέρη, Μανδραβέλη. Γιατί έχουν ισχυρή γνώση και των αδιεξόδων του συστήματος και των νομοτελειών που το διέπουν και του ποιος είναι ο νεκροθάφτης τους. Αυτήν την εξέλιξη προσπαθούν να καθυστερήσουν. Καταφεύγοντας αναγκαστικά στα ίδια ιστορικά καταδικασμένα επιχειρήματα περί απονομιμοποίησης της κομμουνιστικής δράσης.
Δεν ξέρουμε τι θα έκαναν αν είχαν ακόμα σήμερα σε ισχύ νόμους όπως τον 509, ξέρουμε όμως πως ψάχνουν τρόπο να εγκαταστήσουν νέα νομολογία για την αντιμετώπιση του προαιώνιου εχθρού: Της εργατικής τάξης, που, με επικεφαλής το δικό της κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, απειλεί και την ιδιοκτησία των αστών στα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία τους.
Με επίκληση «φιλοσοφιών» περί «εμφυλίου», η αστική τάξη ξορκίζει την ταξική αναμέτρηση, ελπίζοντας πως και αυτή τη φορά με σημαία το «εθνικό» θα περάσει τον κάβο.
«Αντιλαμβάνομαι ότι ουδείς μπορεί να εμποδίσει το ΚΚΕ να κλιμακώσει την πολιτική "λαϊκής ανυπακοής" που προωθεί (...) Δεν καταλαβαίνω όμως πώς γίνεται κι ενώ οργανώνουν ή καλύπτουν την ανυπακοή κατά της Πολιτείας (...) δέχονται την ίδια στιγμή να επωφελούνται από τα προνόμια που η ίδια αυτή Πολιτεία τούς παρέχει απλόχερα (...) ζούμε έτσι τη μάλλον εξωφρενική κατάσταση να προωθείται η ανυπακοή στο κράτος με χορηγία του κράτους (...) Πώς δέχονται δηλαδή να τους πληρώνουν εκείνοι στους οποίους δεν υπακούουν» (ο Γ. Πρετεντέρης στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ).
«Εχει μεγάλη πολιτική σημασία να γίνει η απεργία της 23ης Φεβρουαρίου μια νέα αφετηρία αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια στην πολιτική που χρεοκοπεί το λαό, ξεπουλάει τον πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και εξασφαλίζει μεγαλύτερη κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους. Εχει μεγάλη σημασία να είναι πρωτοφανείς οι απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Εχει μεγάλη σημασία η εργατική - λαϊκή πάλη να δυσκολέψει σήμερα την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, να της βάλει εμπόδια, να κερδίζουν οι εργαζόμενοι χρόνο, να συγκεντρώνουν περισσότερες δυνάμεις, για να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική στην πορεία. Οι ώρες είναι κρίσιμες και θα γίνουν ακόμα κρισιμότερες, αλλά και πιο ελπιδοφόρες. Τα ιδεολογήματα της συναίνεσης, της λεγόμενης εθνικής συνεννόησης και της ευθύνης όλων για την κρίση, πρέπει να συντριβούν. Το ίδιο και τα κηρύγματα που σπέρνουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία (...) Η εργατική τάξη έχει περισσότερη δύναμη από τους εκμεταλλευτές της και το πολιτικό προσωπικό τους. Παντού να αντηχήσει το σύνθημα "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά"» (από το κάλεσμα του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ / κυριακάτικος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).
ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΥ: Στο Ουισκόνσιν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αντιστέκονται στις προσπάθειες του κυβερνήτη Σκοτ Γουόκερ να τους κόψει τα επιδόματα και να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις (...) Το κοινωνικό σκηνικό στις ΗΠΑ αρχίζει να δίνει και αυτό ενδείξεις ταξικού πολέμου (...) Δουλειές χάθηκαν, σπίτια θάφτηκαν κάτω από τα ασήκωτα βάρη των στεγαστικών δανείων, ευκαιρίες για σπουδές εξανεμίστηκαν. Τα «πακέτα διάσωσης» που υποτίθεται πως θα σταθεροποιούσαν την οικονομία, κατέληξαν στις τσέπες εκείνων ακριβώς που προκάλεσαν την κατάρρευση (...) Οι πολιτικοί βιάζονται να περικόψουν τις δαπάνες, αλλά μόνο ένας στους πέντε Αμερικανούς χολοσκάει για τα δημόσια ελλείμματα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Pew. Οι περισσότεροι ανησυχούν για τις δουλειές τους (...) Και διψούν για καλύτερη παιδεία, περισσότερα δημόσια έργα, ανθρωπινότερο περιβάλλον - δηλαδή, όλα εκείνα τα οποία θυσιάζονται στο βωμό της λιτότητας» (από άρθρο στα ΝΕΑ)
ΜΙΑ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΑΝΤΟΥ: «Για να βγει η Ελλάδα από τον υφεσιακό κύκλο πρέπει να δημιουργήσει ένα πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό (...) αν αυτό χρειαστεί πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει (...) αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ασθενέστερος κρίκος (...) Πόσο θα αλλάξει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων στο μέλλον; (...) Εξαρτάται από τι χρονικό ορίζοντα έχετε υπόψη σας με τη λέξη «μέλλον». Τα επόμενα δύο - τρία χρόνια το βιοτικό επίπεδο οπωσδήποτε θα μειωθεί και η πρόκληση της κυβέρνησης (της κάθε κυβέρνησης) είναι - ελπίζει κανείς - η δίκαιη κατανομή του βάρους της προσαρμογής» (από συνέντευξη του Θ. Κατσάμπα - ΔΝΤ - στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
ΞΟΡΚΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ: «Οπως έχει πει ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος η μεταπολίτευση είναι η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα. Στο βαθμό που αυτό ισχύει η μεταπολίτευση θα τελειώσει με εθνική συναίνεση ή με εθνική χρεοκοπία» (η Μ. Ξαφά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Από το "διά του τύπου", του "Ριζοσπάστη"