«Οι "φίλοι" των αγανακτισμένων»
Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ:
*
Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.
*
Η φωνή της λαοπλημμύρας «πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.
*
Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα «Peoples of Europe Rize up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι - από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ - που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα...
*
Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».
Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας». Σαν υπαίτια πρόκλησης «κοινωνικής αναταραχής». Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας».
***
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή είναι η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού - τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.
Και ω του θαύματος!
Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!
*
Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!)
μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων»,
από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της... Πετρούλας,
όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!
*
Τι έγινε ρε παιδιά!;...
***
Για να καταλάβουμε τι έγινε,
(σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε «πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται),
αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων».
*
«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του... «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!
*
Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;
*
Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:
«...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).
*
Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.
«Μείνετε... αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί
σε «συνειδητοποιημένο»,
σε «χειραφετημένο»,
σε «αποφασισμένο»,
σε «εξεγερμένο» και
σε «επαναστατημένο».
Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα.
***
Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:
«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.
*
Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;
Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το... ΠΑΣΟΚ;
Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η... ΝΔ;
Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το... ΛΑ.Ο.Σ.;
Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία που αγκομαχάει από την πολιτική της ΕΕ, πάει με τον... ΣΥΝ της ΕΕ;
*
Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.
Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου.
***
«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.
*
Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ' ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!
*
Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».
***
«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.
Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος:
«...να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
δια χειρός Αλιθέρση
Αλλο «αγανάκτηση» κι άλλο αγώνας
Το σύστημα δεν καταλαβαίνει από αγανάκτηση γενικά. Είναι ήδη αρκετά αγανακτισμένοι οι τραπεζίτες, αλλά για άλλους λόγους απ' αυτούς που ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο.
Το σύστημα ξέρει πως το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης στα δύσκολα είναι ενωμένο γύρω από τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί.
Το σύστημα είναι στοχοπροσηλωμένο: Να εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Το σύστημα είναι σε πίεση, αλλά έχει πάντα έτοιμη και μια λύση προς το συμφέρον του.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα;
Καμία, σε πρώτο επίπεδο.
Εκτός ίσως από το γεγονός ότι ένα μέρος όσων διαδηλώνουν είναι χτεσινοί ψηφοφόροι τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Ανθρωποι που είδαν τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια τους κι άρχισαν να μαθαίνουν με πικρό τρόπο τι σημαίνει να μην έχεις αύριο.
Κυνηγώντας το κέρδος για μια ακόμα φορά οι καπιταλιστές εμφανίζονται σα να πούλησαν το σχοινί που θα κρεμάσει τους ίδιους. Θα ήταν ωραίο να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι.
Τα δύσκολα ακόμα τώρα αρχίζουν. Η επιμονή με την οποία τα συγκροτήματα του αστικού Τύπου υμνούν το «ακομμάτιστο» δεν είναι για καλό. Η επιμονή με την οποία οι οργανωτές παίζουν αυτό το παιχνίδι επίσης δεν είναι για καλό.
Αλίμονο σ' όποιον νιώθει καλά όταν τον χαϊδεύουν στην πλάτη επειδή πήγε στις 6 το απόγευμα στην πλατεία.
Επιβάλλεται να γυρίσει να δει ποιο είναι το χέρι που του χτυπά την πλάτη.
Είναι το ίδιο χέρι που τον μετράει σαν κόστος το πρωί στο έμπα της δουλειάς.
Είναι το ίδιο χέρι που κρατά το γκλομπ όταν και αν τολμήσει να απεργήσει.
Είναι το ίδιο χέρι που κόβει το επίδομα της ανεργίας.
Είναι το ίδιο χέρι που κόβει τη σύνταξη.
Είναι το χέρι που κρατά αμόρφωτα τα παιδιά της εργατικής τάξης.
Είναι το ίδιο χέρι που άμα δεν το ακριβοπληρώσεις δεν έχεις γιατρειά.
Παράξενοι καιροί; Διόλου παράξενοι. Η αστική τάξη είναι έμπειρη. Εχει διδαχτεί, έχει βγάλει συμπεράσματα και πριν πεινάσει μαγειρεύει. Εχει φροντίσει καιρό πριν να κάνει κιμά το μυαλό των ανθρώπων, να ξεχνούν σε μισό λεπτό τι διάβασαν στην προηγούμενη σελίδα της εφημερίδας του αφεντικού τους, να θεωρούν πως ο δυνάστης τους είναι και φιλάνθρωπος.
Δύσκολοι καιροί, είναι αλήθεια. Ναι, δεν αλλάζουν οι συνειδήσεις σε μια στιγμή. Αλλά δεν αλλάζουν καθόλου οι συνειδήσεις που δεν κάνουν ένα βήμα. Με το χωροφύλακα παρέα δεν πας για δημοκρατία. Με την αλυσίδα στο πόδι δεν είσαι ελεύθερος. Με τον καπιταλιστή να σε πληρώνει 580 ευρώ για να βγάλει αυτός μερικά εκατομμύρια δεν υπάρχει ισότητα.
Δες: Αυτό που αξιοποιήθηκε σαν ο μέγιστος εκβιασμός, η απειλή χρεοκοπίας, εξαφανίστηκε. Τώρα όλοι τους βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Πόσο χρήμα παίχτηκε σ' αυτόν τον τζόγο; Ποιος θυμάται πόσες περιουσίες άλλαξαν χέρια την εποχή του Χρηματιστηρίου μέσα σε λίγα λεπτά;
Αλλος κόσμος, ο δικός τους.
Το βράδυ της Κυριακής στο Πέραμα δεν υπήρχαν αγανακτισμένοι. Ηταν, όμως, αποφασισμένοι ν' αλλάξουνε τον κόσμο. Κανένας τους δεν είχε καταθέσεις. Κανένας τους δεν είχε μεροκάματο. Αντε ορισμένοι να κάνουνε ένα μεροκάματο το μήνα. Μαζί τους κάτι καλλιτέχνες. Που πήγαν στη Ζώνη να ζωγραφίσουν, να σμιλέψουν, να τραγουδήσουν από και γι' αυτούς που παράγουν τον πλούτο όλο, γι' αυτούς που δεν τους ανήκει τίποτα, και που όμως πρέπει να τα πάρουν όλα.
Αλλος κόσμος ο δικός μας.
Αν το ζήτημα είναι πάντα όχι απλά να περιγραφεί ο κόσμος, αλλά να αλλάξει, τότε είναι κρίσιμη η απάντηση στο ποιος περιγράφει, ποια αλλαγή, έστω και θολά. Ετσι θα υπάρχει άμεση απάντηση στους πονηρούς που λένε «μη ζητάτε από το κίνημα να έχει και στόχους». Βολική εκδοχή: «Ασε τον κόσμο να φωνάζει, πού θα πάει θα κουραστεί».
Ε, πρέπει να διαψευστούν όσοι ελπίζουν στην κούραση. Και υπάρχει κατά τη γνώμη μας ένας τρόπος: Η οργάνωση, η οργάνωση, η οργάνωση. Οχι για το φύλο των αγγέλων, αλλά για την ανατροπή της αιτίας.
Αυτό που φοβάται η αστική τάξη αυτό πρέπει και να συμβεί. Ασφαλώς πολλοί άνθρωποι στην πλατεία δεν συμμερίζονται ακόμα τις αγωνίες του ανθρώπου στο εργοστάσιο (όσο κι αν το παρουσιάζουν κάποιοι σαν παράξενο, υπάρχουν ακόμα κατά χιλιάδες εργάτες στα εργοστάσια, στα λατομεία, στα εμπορομάγαζα, στα μαγειρεία, στα ξενοδοχεία, παντού όπου η αντιπαράθεση για την κλεμμένη υπεραξία είναι κυρίαρχη).
Αργά ή γρήγορα, όμως, η ρημάδα η πραγματικότητα χτυπά και την πόρτα όσων είχαν μάθει να ξεχωρίζουν το χώρο της δουλειάς από το χώρο της πολιτικής.
Οταν στο «Πράκτικερ» ο μισθός έχει πέσει ήδη στα 580 ευρώ, αυτό αφορά και τους ανθρώπους στην πλατεία. Για όποιον έχει πράγματι αγωνία για το μέλλον, ιδού ο αντίπαλος, ιδού ο αγώνας.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Θέμα: «Οι "φίλοι" των αγανακτισμένων»
Δεν βρέθηκαν σχόλια.