-Το ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνεται το τι θέλει ο "κόσμος".
-Το ΚΚΕ δεν ξέρει να μιλήσει στον "κόσμο".
-...και άλλα τέτοια ηχηρά.
Μετά τόσες φορές που τα έχω ακούσει αυτά τις τελευταίες μέρες, είπα να επισκεφτώ τον ψυχαναλυτή μου και να τον φέρω στην ΚΟΒ, όπου έχουμε πέσει σε βαθυά κατάθλιψη από τον λαό που μας γύρισε την πλάτη, γιατί δεν έχουμε facebook (εγώ έχω, στην ζούλα).
Aλλά μετά κάθησα και σκέφτηκα:
-Γιατί το απολιτικ (δεν το λέω εγώ, οι ίδιοι το υπερασπίζονται) συνοθύλευμα της πλατείας Συντάγματος είναι ο "κόσμος", και οι διπλάσιες τριπλάσιες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δεν είναι;
-"Α, μα το λέει ο ...Προτοσάλτε!", ψέματα θα πει;
Να προσθέσω (και για τους πιο ψαγμένους), για τον ίδιο λόγο που κάποιοι πάνε στην πορεία της ΓΣΕΕ "για να είναι με τον κόσμο", ενώ το ΠΑΜΕ με περισσότερο κόσμο στις συγκεντρώσεις του είναι ...σεχταριστικό!
-Το πρόβλημα δεν είναι πως το ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνεται το τι θέλει (και αυτός) ο κόσμος. Το πρόβλημα είναι ακριβώς, πως το ΚΚΕ επισημαίνει πως αυτό που θέλει αυτός ο κόσμος (επιστροφή στον "καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο" της δεκαετίας του '80) είναι πρακτικά ανέφικτο! (μια πολύ καλή ανάλυση εδώ: [ celinathens.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html ])
Κανείς δεν αγάπησε ποτέ τους άγγελους κακών ειδήσεων, και αυτό κάνει το ΚΚΕ απεχθές ("όλα μαύρα τα βλέπετε", "εσείς όλο την καταστροφή φέρνετε" κλπ), σε όσους δεν έχουν το κουράγιο να αποδεσμευτούν από τις ψευδαισθήσεις τους , δηλαδή -κακκά τα ψέματα- από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Και υπάρχει και κάτι που το κάνει ακόμη απεχθέστερο:
-Τι ακούγεται πιο ελκυστικό; Το ότι (δήδεν -τάχαμου) μπορεί να σταματήσει ο καπιταλιστικός οδοστρωτήρας με ανώδυνα beach party διανθισμένα με μουσική και καμάκι στις πλατείες, ή πως έχουμε πόλεμο και χρειάζονται θυσίες, και μάλιστα με αβέβαιο για αυτούς που θα τις υποστούν αποτέλεσμα, μια κανείς δεν εγγυάται πως την νίκη ή τα αγαθά της θα τα απολαύσουν οι δικές μας γενιές; Εσείς τι από τα δύο θα θέλατε να πιστέψετε;
Πρόβλημα νο2:
Σε κανέναν δεν αρέσει να του λένε πως είναι μαλάκας!
-Μα δεν το λέμε ρε σύντροφε! θα μου αντιτείνει κάποιος και με το δίκιο του. Λοιπόν έχω δυσάρεστα νέα. Μπορεί να μην το λέμε, αλλά διαρκώς το υπενθυμίζουμε. Γιατί ο μέσος άνθρωπος δεν σκέφτεται ορθολογικά, αλλά με βάση το θυμικό. Οταν λοιπόν του λες (και πολύ σωστά) πως όλες σου οι θέσεις από το '90 και δώθε έχουν επαληθευτεί πλήρως,
και εσύ τα λες 20 χρόνια τώρα και κανείς δεν σε ακούει, τι νομίζετε πως καταλαβαίνει ο άλλος; Πως είχες δίκιο; -Αμ δε! Πως του λες πως εσύ είσαι ο έξυπνος που τα έλεγες, και αυτός ο μαλάκας που δεν σε άκουγε, καταλαβαίνει! Και σε αντιπαθεί!
- Και τι να κάνουμε; Να μην λέμε πως είμαστε δικαιωμένοι για να μην αισθανθούν μειωμένοι οι ψηφοφροι του ΠΑΣΟΚ; Οχι βέβαια. Θα συνεχίσουμε, και όσοι πιστοί προσέλθετε. Αλωστε το ΚΚΕ δεν είναι αστικό κόμμα να μετράει τα κουκιά του. Αν ο μέσος εργάτης δεν καταλάβει πως πρέπει να αγωνιστεί ο ίδιος για τα συμφέροντα του, δουλειά δεν γίνεται. Και με το να τον καλοπιάνεις με αυτά που θέλει να ακούσει δεν θα το καταλάβει ποτέ! Τελικά ναι, το ΚΚΕ είναι απεχθές και αναχρονιστικό σε όσους έχουν γαλουχηθεί με την ιδέα πως μπορεί κάποιος άλλος "από τα πάνω" να τους σώσει, -και αυτοί είναι πλειοψηφεία! Οι αλήθειες του ΚΚΕ είναι δυσάρεστες.
-Γιατί το ΚΚΕ έχει "ξύλινη γλώσσα", πράγμα για το οποίο βέβαια κανείς δεν έχει κατηγορήσει τον πρωθυπουργό μας που μιλάει 2 ώρες χωρίς να λέει τίποτα, ούτε βέβαια και τον πατέρα του ο οποίος έμεινε στην ιστορία εκτός των άλλων και για την "ετεροχρονισμένη δομική αντιπαλότητα" για να μην μιλήσουμε για τις αναλύσεις των αστών οικονομολόγων -δημοσιογράφων. Ελεος πια!
Δηλαδή είναι ξύλινη γλώσσα να λες τον ιμπεριαλισμό- ιμπεριαλισμό,τον καπιταλισμό -καπιταλισμό και τις κοινωνικές τάξεις -κοινωνικές τάξεις, και δεν είναι άμα λες τον ιμπεριαλισμό -"διεθνή παράγοντα", τον καπιταλισμό -"οικονομία της αγοράς", και τις κοινωνικές τάξεις -"κοινωνικούς εταίρους";
- Γιατί η Παππαρήγα  είναι κοντή και ...άσχημη! Να πληροφορήσω τους πάντες πως η πρόταση μου προς την Βίκη Καγιά να αναλάβει Γ.Γ. σκάλωσε κάπου στην επιτροπή πόλης. Οσοι έχουν αυτό το πρόβλημα, δεν έχουν παρά να εγγραφούν μαζικά στο Κόμμα για να με υποστηρίξουν!
-Γιατί έγραψα όλα τα παραπάνω;
Γιατί εχω βαρεθεί να βάζω ζητήματα πολιτικής και να μου απαντάνε με ζητήματα image και lifestyle!
Συμπέρασμα:
Το ΚΚΕ είναι αυτό, και σε όποιον αρέσει (το image του!)
Συμπέρασμα νο2: Αν δεν αρέσει σε πολλούς, ας ετοιμάζονται για τα χειρότερα (για αυτούς και όχι για το ΚΚΕ, αυτό έχει περάσει και μεγαλύτερες φουρτούνες και άντεξε).
Συμπέρασμα νο3: Ας μιλήσουμε επιτέλους για πολιτική, το  τερέν του lifestyle, το αναγνωρίζουμε πως δεν είναι δικό μας. Αλλά σάμπως είναι του μέσου λαϊκού ανθρώπου; Εκεί τον ρίχνουν για να τον παίζουν στην έδρα τους.

Το ΚΚΕ το έχει καταλάβει. Οι υπόλοιποι;

Το βρήκα στην sibilla, σχόλια (με κόκκινο) και υπογραμμίσεις δικά μου.

Από το karios.gr, μέσω "press-gr"

Για μία ακόμα φορά, είμαστε όλοι το ίδιο. Αλλάξτε τα ονόματα των δύο κομμάτων του δικομματισμού, αλλάξτε τα ονόματα των πόλεων και ταυτιστείτε ελεύθερα.(;)
Το μανιφέστο των Ισπανών διαδηλωτών
Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν εσάς: τους ανθρώπους, που ξυπνούν κάθε πρωί για να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Οι άνθρωποι, που δουλεύουν σκληρά κάθε ημέρα για να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον για τους γύρω τους.
Μερικοί από μας θεωρούνται προοδευτικοί, άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί από...

εμάς έχουν σαφώς καθορισμένες ιδεολογίες, άλλοι είναι απολιτίκ, αλλά είμαστε όλοι (όλοι μαζί «τα πάντα όλα», αναρχικοί, κομμουνιστές, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, φασίστες κλπ....)ανήσυχοι και εξοργισμένοι για τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά ανάμεσα σε πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, αφήνοντας μας αβοήθητους, χωρίς φωνή.
Αυτή η κατάσταση έχει γίνει κανονικά, μια καθημερινή ταλαιπωρία, χωρίς ελπίδα. Αλλά αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα, ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί.(όλοι οι προηγούμενοι....!) Ως εκ τούτου,υποστηρίζουμε ότι:
Οι προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία του πολιτισμού, η βιωσιμότητα και η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία των ανθρώπων.
Αυτά είναι αναφαίρετες αξίες που πρέπει να ισχύουν στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, καθώς και τα δικαιώματα των καταναλωτών(!) για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.

(Εδώ περιγράφει τον σοσιαλισμό, αλλά το προσπερνάμε αφού είναι ...απολιτικ, ...και προφανώς δεν τον θεωρούν απαραίτητο όρο για την εκπλήρωση των παραπάνω)
Η τρέχουσα κατάσταση της κυβέρνησης και του οικονομικού μας συστήματος, (ούπς! Της κυβέρνησης ή του οικονομικού συστήματος; Δηλαδή μια άλλη κυβέρνηση θα τα κατάφερνε καλύτερα με το αυτό οικονομικό σύστημα; Και αν ναι, τότε που το πρόβλημα με το τελευταίο; Και μόνο η τρέχουσα; Δηλαδή σε άλλες καταστάσεις η παρούσα κυβέρνηση και το τρέχον οικονομικό σύστημα θα μπορούσαν να αποδειχτούν επαρκή;) δεν φροντίζουν αυτά τα δικαιώματα, και με πολλούς τρόπους αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Η δημοκρατία ανήκει στο λαό το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποτελείται από κάθε έναν από εμάς. Ωστόσο, στην Ισπανία, τα περισσότερα μέλη της πολιτικής τάξης δεν μας λαμβάνουν καν υπόψη. Οι πολιτικοί θα πρέπει να μεταφέρουν τη φωνή μας στα θεσμικά όργανα, διευκολύνοντας την πολιτική συμμετοχή των πολιτών μέσω άμεσων καναλιών, κάτι που θα προσφέρει το μεγαλύτερο όφελος για την ευρύτερη κοινωνία. Ο ρόλος τους είναι να πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος μας, που είμαστε απλοί θεατές της δικτατορίας των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων  («η αστική δημοκρατία δεν είναι παρά η δικτατορία της αστικής τάξης» Κ.Μαρξ) που έχουν στην κατοχή τους στην εξουσία μέσω του δικομματισμού των PP & PSOE.
Η επιθυμία για εξουσία και η συσσώρευση της σε λίγους δημιουργεί ανισότητα, ένταση και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία, την οποία εμείς απορρίπτουμε. (σε μία σειρά, όλες οι ψευδαισθήσεις και οι παρανοήσεις μαζεμένες, και μάλιστα στο τετράγωνο: Την ανισότητα την δημιουργεί η κατοχή των μέσων παραγωγής από μία και μόνο τάξη μέσα στην κοινωνία. Αν αυτή η τάξη θέλει να διατηρήσει την κατοχή αυτών των μέσων, τότε αναγκαστικά θα καταπιέσει τις υπόλοιπες που τα διεκδικούν. Είναι θέμα πολιτικής οικονομίας και όχι ψυχανάλυσης –επιθυμία για εξουσία- ούτε μεταφυσικής. Και φυσικά δεν είναι και θέμα δικοματισμού. Εξίσου άνισες κοινωνίες υπάρχουν και σε χώρες που οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι υποχρεωτικές σχεδόν από τον εκλογικό νόμο, όπως η Ιταλία και η Κύπρος. --Και απορρίπτεται και η βία! Δηλαδή θα συγκινηθούν οι κεφαλαιοκράτες άμα κάτσουν και πίνουν μπύρες σε μία πλατεία για κανένα δίμηνο, και θα τους παραδώσουν την εξουσία! Εδώ οι αυταπάτες σπέρνονται με ...μηχάνημα!) Το πεπαλαιωμένο και αφύσικο οικονομικό μοντέλο ωθεί την μηχανή της κοινωνίας σε έναν συνεχόμενο κύκλο όπου οι λίγοι πλουτίζουν και οι πολλοί γίνονται φτωχότεροι. Μέχρι την κατάρρευση.
Η θέληση και ο σκοπός του ισχύοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος, όχι όμως όσον αφορά την απόδοση του για την ευημερία της κοινωνίας. Σπαταλώντας πόρους, μολύνοντας τον πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους πολίτες.
Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να πλουτίσει μια μειοψηφία την οποία δεν αφορούν οι ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι, αλλά χωρίς εμάς τίποτε από αυτά δεν θα υπήρχε, γιατί εμείς κινούμε τον κόσμο. (χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά....)
Αν ως κοινωνία (μόλις μάθαμε και πως η κοινωνία είναι εννιαία και δεν χωρίζεται σε αντιμαχόμενες μεταξύ τους τάξεις...) δεν μάθουμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας, ζώντας σε μια ανεξέλεγκτη οικονομία  (καθόλου ανεξέλεγκτη δεν είναι, ελέγχεται πλήρως από το κεφάλαιο) η οποία δεν επιστρέφει ποτέ τον παραγόμενο πλούτο στους περισσότερους, δεν θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τις αδικία απ’ την οποία υποφέρουμε.
Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. (και εμείς οι κολημμένοι νομίσαμε πως χρειάζοταν μία κανονική επανάσταση, που θα αφαιρούσε από την άρχουσα τάξη τα μέσα παραγωγής και την εξουσία...)  Αντί να τοποθετούμε τα χρήματα πάνω τους ανθρώπους, ας τα φέρουμε στην υπηρεσία των ανθρώπων.  (να και «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» -αλλά τα κέρδη να εξακολουθήσουν στον αιώνα τον άπαντα-... και αναρωτιώμαστε και εμείς αν έχουν πολιτικό πρόσιμο τα παιδιά... χαραμίζεσαι στην Ελλάδα ρε Τσίπρα....)Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι ένα προϊόν αυτού που αγοράζω ,του λόγου για τον οποίο το αγοράζω, ούτε αυτού από τον οποίο το αγοράζω.
Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να τα αλλάξω.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε .Γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω. (σε τι ακριβώς;)
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε. (να κάνουμε τι, και σε ποια κατεύθηνση;)

11-05-2011 16:27:49

Mια διαφορετική άποψη για τα πραγματικά αίτια του εμφυλίου πολέμου και του βομβαρδισμού της Λιβύης από την ομάδα του netone.gr.

"Αρκετοί σχολιαστές και αρθρογράφοι έχουν προβληματιστεί από το πραγματικά περίεργο γεγονός. ότι οι επαναστάτες της Λιβύης βρήκαν το χρόνο να συστήσουν τη δική τους κεντρική τράπεζα, πριν καν φτιάξουν κυβέρνηση. Το Economic Policy Journal γράφει για το θέμα: «Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε, εν μέσω εξέγερσης, να δημιουργείται μια κεντρική τράπεζα. Άρα δεν μιλάμε για κάποιους άξεστους αντάρτες, και μάλλον υπάρχουν κάποιες πολύ ισχυρές επιρροές.»

ΥΠΟΥΛΟΣ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ: «Το Κέντρο της πόλης δείχνει να έχει παραδοθεί σε ομάδες που βιαιοπραγούν, υποκινούμενες από τις δικές τους επιδιώξεις (...) Γεγονότα όπως η αστυνομική βία σε διαδηλωτές στη μια περίπτωση και η ειδεχθής δολοφονία ενός ανύποπτου πολίτη από την άλλη, δίνουν τις αφορμές για ακρότητες και εκδηλώσεις βίας και αυτοδικίας. Οσοι διαμορφώνουν αυτή την κατάσταση δεν έχουν συνάφεια - αντίθετα συχνά συμπλέκονται μεταξύ τους. Αλλά το αποτέλεσμα της δραστηριότητάς τους λειτουργεί συμπληρωτικά στη μετατροπή του Κέντρου της Αθήνας σε επικίνδυνη ζώνη» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΑΛΛΟΘΙ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ: «Διαθέσεις αυτοάμυνας εκδηλώνονται, ρατσιστικά και ξενοφοβικά στοιχεία δραστηριοποιούνται, κλίμα που μέχρι και εμφυλιοπολεμικό μπορεί να χαρακτηριστεί διαμορφώνεται, και την ίδια ώρα οι δυνάμεις ασφαλείας μοιάζουν να μην είναι σε θέση ν' ανταποκριθούν με επάρκεια στα καθήκοντά τους και να διασφαλίσουν τη νομιμότητα, έχοντας να σηκώσουν ένα βαρύ φορτίο υποχρεώσεων που συχνά δεν υπερβαίνουν μόνο τις δυνάμεις τους αλλά και τις αρμοδιότητές τους» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΑΛΛΟΘΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: «Κάποιοι μέσα στο σώμα της αστυνομίας γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον πολιτικό προϊστάμενό τους κι έχουν το δικό τους χαβά. Οπωσδήποτε κάτι συμβαίνει στο εσωτερικό των αστυνομικών υπηρεσιών (...) Μπορεί να είναι εξοργισμένος ο υπουργός, αλλά άλλο τόσο εξοργιστικό είναι το καθυστερημένο προσκλητήριό του στις ηγεσίες των Σωμάτων Ασφαλείας, ώστε "να τεθούν το πλαίσιο και οι πρωτοβουλίες για την εγγύηση της ασφάλειας των πολιτών, με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους δικαίου". Εκ του αποτελέσματος κρινόμενος, αποδεικνύεται ανεπαρκής (...) Οποια ΕΔΕ και αν γίνει για τους υπευθύνους τής παρά τρίχα δολοφονίας του 31χρονου θα είναι στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα δεν έγκειται στους 5-10 τάχα λυσσασμένους των ΜΑΤ, αλλά στο ότι ακόμη υπάρχει εκείνη η δομή στα Σώματα Ασφαλείας που επιτρέπει στον κάθε ανεγκέφαλο να απειλεί την ασφάλεια πολιτών που διαδηλώνουν ειρηνικά» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Κάθε σχόλιο είναι περιττό. Μια εικόνα, χίλιες λέξης. Φανταζόμαστε πώς και η ελληνική αστυνομία αλλά και η διεύθυνση ηλεκτρονικού εγκλήματος, διαθέτουν υπολογιστές και facebook για να δουν αν τα παρακάτω αποτελούν πεδίο έρευνας…

odromos.wordpress.com/2011/05/13/%CF%8C%CF%83%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B5-%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82/

"...αλλάξατε επάγγελμα γιατί αυτό λερώνει!"

(από σύνθημα απεργών στην Πάτρα στα τέλη του 19ου αιώνα. Η διαχρονικότητα καταδείχνει και το επιτυχημένο του)

 

Σημερα είμαι τελείως (μα τελείως!) εκτός κομματικής γραμμής, αλλά άνθρωποι είμαστε και η ψύχραιμη και νηφάλια αποτίμηση των γεγονότων δεν είναι πάντα εφικτή.

Είναι προφανές πως μάλλον αρχίζει να εφαρμόζεται το πλάνο νο2.

Αφού μάλλον η προπαγάνδα πλέον δεν κάνει και μεγάλη δουλειά, ας περάσει το μύνημα του τρόμου! Σταδιακά και απόλυτα σχεδιασμένα! Αφού λοιπόν είχαμε μια μέρα πριν τις δολοφονικές επιθέσεις από τις παρακρατικές φασιστικές συμμορίες (που έφτασαν ανενόχλητες λίγο έξω από την ...ΓΑΔΑ!), είχαμε και την μέρα της απεργίας τις δολοφονικές επιθέσεις των κρατικών και ένστολων, αυτή την φορά φασιστικών συμμοριών (λέγε με και ΕΛ.ΑΣ.) σε βάρος απεργών διαδηλωτών. 

Ολοφάνερος ο πολιτικός συντονισμός των δολοφονικών επιθέσεων

Γιατί το λέω αυτό;

Γιατί το ζητούμενο, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, είναι η ανίχνευση πιθανών αντιδράσεων και ο σταδιακός εθισμός της "κοινής γνώμης" στην φασιστική βία.

Οι επιθέσεις γίνονται στοχευμένα εναντίων ομάδων χωρίς μεγάλα κοινωνικά ερείσματα. Σας θυμίζει κάτι;

Αρχικά λοιπόν μετανάστες (οι οποίοι "προφανώς" και ευθήνονται για την ό,ποια ποινική εγκληματικότητα). Μετά το πιο αδύναμο κομμάτι (με τεράστια δικιά του ευθήνη για την αδυναμία του αυτή, αλλά δεν είναι του παρόντος) της απεργιακής συγκέντρωσης. Αδύναμο μιλώντας πολιτικά πάντα. Ο "αριστερισμός"* στερούμενος κάθε λαϊκής γείωσης και απεύθηνσης, αλλά και οργανωτικών δομών, αποτελεί ιδανικό πεδίο κατασταλτικών πειραματισμών. Ετσι λοιπόν είχαμε για πρώτη φορά ΑΠΡΟΚΛΗΤΗ επίθεση σε απεργιακή συγκέντρωση, οι αντιδράσεις κατά τις οποίας είναι τουλάχιστον μέχρι τώρα σχετικά χαλαρές, με την έννοια πως δεν προκλήθηκε ....γενικευμένη εξέγερση!

Ναι, οτιδήποτε λιγότερο αποτελεί χαλαρή αντίδραση στην παρούσα φάση!

Γιατί δυστυχώς η λογική τους, περνάει:

Τι με νοιάζει εμένα, δεν είμαι Πακιστανός!

Τι με νοιαζει εμένα, δεν είμαι εξωκοινοβούλιο!

...και η συνέχεια είναι γνωστή:

Ο φασισμός δεν βαριανασαίνει πια απλά στον σβέρκο μας, αλλά έχει αρχίσει ήδη να θωπεύει τις σωματικές μας κοιλότητες, και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε....

Ας ετοιμαστούμε για τα χειρότερα!

Κάπου εδώ, και με τα νεύρα μου κρόσια, σταματάω να γράφω. Δύο μόνο διευκρεινήσεις:

• *τον όρο "αριστερισμός" τον χρησιμοποιώ σαν όρο πολιτικής θεώρησης και πρακτικής, οπότε συμπεριλαμβάνω εδώ και τις διάφορες Α/Α ομαδοποιήσεις.
• Παρά τα όσα έχω κατά καιρούς σούρει στον "αριστερισμό" τόσο διαδυκτιακά όσο και κατά πρόσωπο, όταν αυτοί οι άνθρωποι δέχονται δολοφονικές επιθέσεις από φασιστικές, ένστολες ή μη συμμορίες, δεν απλά συναγωνιστές είναι σύντροφοι! (η πολεμική ενάντια στις ιδεοληψίες τους βεβαίως και θα συνεχιστεί...)

Επίσημο Ιατρικό Ανακοινωθέν για τον σοβαρά τραυματία της σημερινής πορείας

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ

H Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ

Ανακοίνωση ΜΑΣ

Σχόλια βίντεο και ανακοινώσεις οργανώσεων, υπάρχουν στο "granma"

Καταγγελίες:

  ΚΚΕ(μ-λ) | ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" | Μ-Λ ΚΚΕ | Τοπική Επιτροπή ΕΙΝΑΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας [Εn] | Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση | ΑΝΤΑΡΣΥΑ | Συνέλευση Αναρχικών | Εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ | Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην Εκπαίδευση |

Ανακοίνωση "πρωτοβάθμειων"

 Ακόμη: eksapodo.wordpress.com/2011/05/12/574/

Η μόνη δική μου παρατήρηση στα παρακάτω είναι η ειρωνεία και η υποκρισία, του να μιλάνε για "ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς" αυτοί που κυριολεκτικά αποκεφάλισαν την καταστατικά εκλεγμένη ηγεσία του κόμματος στην παρασυναγωγή (κακώς εξακολουθεί να αναφέρεται ως "πλατιά") της 6ης ολομέλειας, με τα τακτικά μέλη της ΚΕ και τον ΓΓ "απόντες, και τις ψήφους των σοβιετικών και των ...Ρουμάνων!

 

Η Ντ. Κουσίδου έχει τη γνώμη ότι δεν υπήρξε αποκατάσταση του Νίκου Πλουμπίδη. Ετσι, αναφέρει στο άρθρο της: «...δεν σημαίνει αποκατάσταση ... των Γ. Σιάντου, Κ. Καραγιώργη και Ν. Πλουμπίδη όπως αυτή διατυπώθηκε στην ανακοίνωση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε τον Αύγουστο 1958».

Σ' αυτό το ζήτημα βέβαια δεν πρωτοτυπεί. Εχουν φουντώσει ανάλογα δημοσιεύματα, στα οποία διατυπώνεται παρόμοια άποψη.

Τα γεγονότα τούς διαψεύδουν. Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ γι' αυτό το θέμα λέει: «Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη), διαπιστώνει, ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ' επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.

Με βάση την παραπάνω διαπίστωση, η Ολομέλεια της ΚΕ χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήριχτη και συκοφαντική, προϊόν του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος.

Η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)»¹.

Στο κλείσιμο της συζήτησης για το παραπάνω θέμα, στην ίδια Ολομέλεια, ο πρόεδρος της συνεδρίασης Απόστολος Γκρόζος είπε: «Νομίζω ότι το θέμα εξαντλήθηκε (...) Και ψηφίζεται παμψηφεί η πρόταση του ΠΓ για την αποκατάσταση των συντρόφων...»².

Στον εναρκτήριο λόγο του στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1961) ο πρόεδρος της ΚΕ Απόστολος Γκρόζος είπε: «(...) Μόνο η Κεντρική Επιτροπή και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου αριθμούν 21 συντρόφους, που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του Κόμματος σ' αυτό το διάστημα. Ας τους μνημονεύσουμε. Εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν στα μέτωπα οι σ.σ. Στέργιος Αναστασιάδης, Νίκος Αραμπατζής, Αρίστος Βασιλειάδης, Στέφανος Γκιουζέλης, Γ. Δημητρίου, Νίκος Ζαγουρτζής, Γιάννης Ζεύγος, Ηλίας Κιαπές, Βασίλης Μαρκεζίνης, Αδάμ Μουζενίδης, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Πλουμπίδης, Μήτσος Παπαρήγας, Γιώργης Τσιτήλος και Κώστας Φαρμάκης. Πέθαναν οι σ.σ. Κώστας Γυφτοδήμος (Καραγιώργης), Κώστας Θέος, Βασίλης Κοτσάβρας, Μιλτιάδης Πορφυρογένης, Γιώργης Σιάντος, Χρύσα Χατζηβασιλείου.

Σ' ένδειξη τιμής σ' αυτούς και στις μυριάδες νεκρούς του αγώνα μας προτείνω να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή»³(υπογραμμίσεις Δ. Α.).

Η αποκατάσταση είναι προφανής και δε χωράει καμία αμφιβολία - παρερμηνεία. Η Κουσίδου όμως δεν φαίνεται ικανοποιημένη απ' αυτό. Εκείνο που την ικανοποιεί, και το υιοθετεί χωρίς καμιά επιφύλαξη, είναι το απόσπασμα της απόφασης για το «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς». Το άρθρο της τελειώνει ως εξής: «Το κεφάλαιο αυτό απαιτεί από τους ιστορικούς να ερμηνεύσουν τεκμηριωμένα το "ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς", που διατυπώνεται στην 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1958».

Τα περί «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» αποτέλεσαν ιδεολογικό οπλοστάσιο του οπορτουνισμού, ώστε με το πρόσχημα της «δημοκρατίας» να καταπατείται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η πειθαρχία στην απόφαση της πλειοψηφίας, να νομιμοποιούνται οι οργανωμένες μειοψηφικές τάσεις στο ΚΚΕ και ο φραξιονισμός.

Ο οπορτουνισμός για να κυριαρχήσει χρειάζεται απαραίτητα το φραξιονισμό, γι' αυτό διασύρει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως δήθεν έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας. Στην πράξη ο οπορτουνισμός ποτέ δεν άσκησε διορθωτικά, αλλά πάντα φραξιονιστικά, την κριτική του σε αδυναμίες της λειτουργίας του Κόμματος. Μια από τις αποδείξεις είναι και το γεγονός: Ο οπορτουνισμός, που κυριάρχησε στην 6ηΠλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1956) και με την παρέμβαση του ΚΚΣΕ και άλλων 5 ΚΚ χωρών που φιλοξενούσαν τους μαχητές του ΔΣΕ, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, την ηγεσία του, κατηγόρησε αυτή την ηγεσία για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», με επιχείρημα π.χ. τη μη διεξαγωγή συνεδρίου για 10 χρόνια. Ωστόσο, σε αυτό το διάστημα μετά τη λήξη του ένοπλου αγώνα (1949), αμέσως πραγματοποιήθηκε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (1950), ενώ είχε αποφασιστεί να γίνει και η Δ' Συνδιάσκεψη και προγραμματικό συνέδριο, διαδικασία που αναστάλθηκε και με την παρέμβαση του ΚΚΣΕ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα στελέχη της ΚΕ που πρωτοστάτησαν στην κατηγορία για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» και κυριάρχησαν στα ηγετικά όργανα του ΚΚΕ από την 6ηΠλατιά Ολομέλεια, παρά την απόφασή της για άμεση διεξαγωγή συνεδρίου, το πραγματοποίησαν μετά από 5 χρόνια.

Ο οπορτουνισμός τροφοδότησε και τροφοδοτεί «εξ αριστερών» τον ταξικό εχθρό, για να δυσφημίσει το ΚΚΕ ως αντιδημοκρατικό κόμμα, να εξωραΐσει την αντιδημοκρατική - αρχηγική λειτουργία των αστικών κομμάτων και τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του αστικού συστήματος.

Οι οπορτουνιστές και οι αστοί ιστοριογράφοι ταυτόχρονα ενοχλούνται όταν η δράση των προσώπων εξετάζεται μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκαν και μέσα σ' αυτό εξηγούνται οι πράξεις και οι αποφάσεις που πάρθηκαν, τόσο οι ατομικές όσο και οι συλλογικές, όπως κάνει το ΚΚΕ.

Απ' αυτή την άποψη η 9ηΟλομέλεια σωστά αποφάσισε να αποσύρει τις άδικες κατηγορίες. Ωστόσο δεν ανέλυσε τη γενεσιουργό βάση αυτών των κατηγοριών, που οδήγησε σε ανυπόστατους και ακραίους χαρακτηρισμούς περί πρακτόρων. Δεν μπόρεσε να δει το πλαίσιο που διαμόρφωναν οι συνθήκες της παρανομίας, η σκληρότητα της ταξικής πάλης, καθώς και ότι στις ανυπόστατες κατηγορίες είχαν συμβάλει και αδελφά κομμουνιστικά κόμματα. Κάτι ανάλογο έγινε και εναντίον του Ν. Ζαχαριάδη.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε πρόσφατη εκδήλωση για τον Ν. Πλουμπίδη είπε μεταξύ άλλων: «Δεν είναι παραδεκτό να ταυτίζονται οι διαφορετικές απόψεις με την ταύτιση του συμφωνούντος ή διαφωνούντος, ανάλογα με την περίπτωση, με τον ταξικό εχθρό. Αυτού του τύπου η διαπάλη όχι μόνο δε βγάζει πουθενά, όχι μόνο μπορεί να οδηγήσει σε φοβερή αδικία, αλλά συγκαλύπτει το πολιτικό περιεχόμενο των διαφορετικών απόψεων, την υποκαθιστά με προσωπικές διαμάχες και άδικες κατηγορίες που δύσκολα διορθώνονται έγκαιρα, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες, σαν την περίοδο που αναφερόμαστε. Μια τέτοια τάση δυστυχώς υπήρξε και στις γραμμές του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος, ζήτημα που το θίγουμε όχι για να βρούμε μια εύκολη δικαιολογία, αλλά για να αντλήσουμε πιο ουσιαστικά διδάγματα».

Εξάλλου η Ντ. Κουσίδου, ως ταμίας του Συλλόγου «Φίλοι των ΑΣΚΙ», θα γνωρίζει με βάση το κλεμμένο από τους οπορτουνιστές του «ΚΚΕ (εσ.)» αρχείο του ΚΚΕ, το οποίο βρίσκεται σήμερα στα ΑΣΚΙ, ότι η απόφαση του ΠΓ στις 25 Ιούλη 1952 για τον Ν. Πλουμπίδη στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες που έδιναν στελέχη του Κόμματος από την Ελλάδα.

Μια προσεκτικότερη ματιά στο άρθρο της Κουσίδου δείχνει το πώς επιθυμεί τη μελέτη από το ΚΚΕ της ιστορίας του, των στελεχών του και γενικότερα των προσώπων. Αναφέρει: «Για το κεφαλαιώδες ζήτημα της διαδικασίας της αποκατάστασης παραθέτω ενδεικτικά απόσπασμα από την "Ελευθεροτυπία" (11.7.1988): (Μόσχα) (...) Στο ΚΚΣΕ Μπουχάριν - Ρίκοφ μετά από 50 έτη και κομματική αποκατάσταση των εκτελεσμένων από τον Στάλιν ... Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Μπουχάριν και ο Ρίκοφ είχαν αποκατασταθεί δικαστικώς. Τώρα αποκαθίστανται με πλήρεις τιμές ως μέλη του ΚΚΣΕ. Αυτή τη διαδικασία απαιτεί η κομματική δεοντολογία, όταν έχει να "λύσει" ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας, όπως αυτό της αποκατάστασης της κομματικής τιμής των στελεχών του...». Πρόκειται για αποκαταστάσεις της περιόδου Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ενωση...

Τον Γκορμπατσόφ βρήκε να αναφέρει ως παράδειγμα; Και μόνο αυτό δείχνει το στόχο του οπορτουνισμού. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που επιθυμεί ο οπορτουνισμός δεν είναι η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ ούτε η κομματική τιμή των στελεχών του. Επικεντρώνεται σε ένα τραγικό ζήτημα, που εκ των πραγμάτων δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση, για να πιέσει το ΚΚΕ να μεταλλαχτεί σε άλλου τύπου κόμμα, να αρνηθεί το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, την Ιστορία του, τον επαναστατικό του χαρακτήρα, όπως έκαναν το ΚΚΣΕ και άλλα κομμουνιστικά κόμματα. Είναι μεγάλη η πλάνη τους. Το ΚΚΕ έδωσε σκληρή μάχη για να υπάρχει η σημερινή συνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που του δίνει τη δυνατότητα να μελετά την Ιστορία του και αυτή η μελέτη να αποτελεί στοιχείο ανάπτυξής του για τη δράση του σήμερα και στο μέλλον.

----------------

1. Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, «Η 9ηΟλομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ», εκδόσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, Σεπτέμβρης 1965, σελ. 81.

2. Στο ίδιο, σελ. 34.

3. Το 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, Εισηγήσεις, Ομιλίες, Χαιρετιστήρια, Αποφάσεις. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1961, σελ. 20.

Από: www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/5/2011&id=13535&pageNo=12&direction=1

^{μεταφέρει από το facebook το κείμενο του Θανάση Παναγόπουλου ο risinggalaxy}

Ο Θανάσης Βέγγος, “ο καλύτερος άνθρωπος της Ελλάδας”, ήταν ένας από τους τελευταίους επαναστάτες αυτής της χώρας. Εθεωρείτο ως σήμερα το πρωί που «έφυγε» στα 84 ο σημαντικότερος εν ζωή Έλληνας ηθοποιός και ένας από τους τελευταίους «μεγάλους» του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Στην ηλικία που έφτασε, ήταν και από τους τελευταίους της γενιάς που πρόλαβε βιώματα όπως ήταν η Μεταξική δικτατορία ή η εξορία στη Μακρόνησο όπου βρέθηκε από το 1948 έως το 1950.

Ο Βέγγος έκανε εξορία, ο πατέρας του το ίδιο ως παλαιός ΕΑΜίτης, όμως η επανάσταση του Βέγγου ήλθε στο κινηματογραφικό πανί, με τη μορφή του Θανάση. Του Θανάση που δεν ήταν –και δεν είναι, ανεξαρτήτως αν έφυγε ο Βέγγος- ένας συγκεκριμένος τύπος. Που δεν αποτελεί χαρακτήρα ηθογραφικό. Που σπάνια είναι προβλέψιμος. Του Θανάση που είναι εκτός συστήματος, που πασχίζει να μπει εντός («απόψε, σήμερα και χτες, όλες οι πόρτες ειν’ κλειστές και ‘γω είμαι απ’ όξω! Και μέσ’ στο θάμπος το θαμπό, παίρνω αμπάριζα να μπω, μα μου φωνάζουν, όξω…!» απήγγειλε ο Βέγγος το 1963 στο «Τύφλα να’ χει ο Μάρλον Μπράντο») αλλά μένει εκτός του συστήματος που το πολεμά, όχι πάντα ευθέως, αλλά αποδομώντας το ή απλώς με το να παραμένει σε αυτό μη λειτουργικός και όχι από φόβο ή ανικανότητα, αλλά για να το ξεφτιλίσει. Και είναι πάνω απ΄ όλα ο Θανάσης που δικαιούται να βγει αι να το φωνάξει: «δεν τα φάγαμε μαζί, αντίχριστοι!».

Από το 1955 οπότε πρωτόπαιξε στο σινεμά και στη «Μαγική Πόλη» του πρώην συγκρατούμενού του στη Μακρόνησο Νίκου Κούνδουρου ήταν η διαρκής «επανάσταση» ενός νεοέλληνα αντιεξουσιαστή, πότε λούμπεν και πότε μικροαστού, ένα ασταμάτητο σαμποτάζ κατά των δομών του συστήματος. «Ποια» είναι όμως αυτή η επανάσταση του Βέγγου; Μάλλον «πόσες» και «ποιες» επαναστάσεις θα έπρεπε να είναι η ερώτηση. Και ιδού μερικές –ενδεικτικά- μόνο από αυτές:

ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

Η «Μαγική Πόλη», ταινία του 1955, είναι μια αλληγορία: Με το όνομά της και μόνο, υπονοεί «the american way of life», ο οποίος έχει αρχίσει τότε να εισάγεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, είναι και ένα σφαιριστήριο, το «Magic City», κακέκτυπο αυτών που βλέπαμε τότε στις αμερικανικές ταινίες, στέκι για μικροκακοποιούς, λαχαναγορίτες, φορτηγατζήδες, παιδιά προσφύγων, για κοινωνικά «απόκληρους» που συνθέτουν τον περιβάλλοντα χώρο, καθιστώντας σαφώς ειρωνική την ονομασία «Μαγική πόλη». Μια σύγχρονη Φυλής, Βάθης, Μενάνδρου… Στην ταινία του Κούνδουρου, στον πρώτο του κιόλας ρόλο, στην ηλικία των 29 χρόνων, ο Θανάσης Βέγγος ονομάζεται απλά, «Θανάσης». Ο βιοπαλαιστής ο οποίος καταδιώκει αγανακτισμένος τους απατεώνες που επιζητούσαν από τότε την «αρπαχτή», τον αθέμιτο εύκολο πλουτισμό, δεκαετίες προτού μπει στο λεξιλόγιό μας ο όρος «λαμόγιο», ο όρος «διαπλοκή» . Θα είναι έκτοτε για μισό αιώνα, η καταγγέλουσα φωνή: των επίορκων κρατικών λειτουργών, των ασυνείδητων γιατρών, των εξωνημένων πολιτικών, της διαφθαρμένης αστυνομίας, του συναλλασσόμενου εφοριακού, του απατεώνα επιχειρηματία, όμως μια τραγική «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» που θα αδυνατεί να αναστρέψει μια ήδη προδιαγεγραμμένη πορεία…

Στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, ο Θανάσης απαντά με τα ίδια «αμερικάνικα» όπλα. Όσο ταχύς είναι αυτός ο τρόπος, ανατρέποντας την ελληνική αίσθηση του χρόνου που περνά αργά, σε ρυθμούς ανάλογους της ομιλίας του Μίμη Φωτόπουλου, άλλο τόσο πιο γρήγορος είναι ο «δεν προλαβαίνω! δεν προλαβαίνω!» Θανάσης που δεν σταματά να τρέχει. Γίνεται έτσι το 1966 ο Πολύδωρος – «Παπατρέχας» ο «ΘΟΥ-ΒΟΥ» οποίος δεν ξεκουράζεται ποτέ («των πρακτόρων η σχολή είναι χρήσιμη πολύ κι οι καλοί της μαθητές, δεν ξεκουρά… κουρά- κουράααα- ζονται ποτές» θα τραγουδά ως αεικίνητος υποψήφιος ντετέκτιβ) ο Κανέλλος ως «Καταφερτζής» το 1964 που μονολογεί «Τρέχω, αλλά άκρη δε βρίσκω». Εννέα χρόνια αργότερα στην ταινία «Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ» είναι ένας πλασιέ ρολογιών, επάγγελμα συμβολικό, καθώς πραγματικά διώκτης του είναι μονάχα ο χρόνος και έτσι προχωρά –τρέχει ορθότερα- χωρώντας πρόγραμμα μιας εβδομάδας σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟ ΘΕΣΜΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ.

Εκτός από μια «φωνή της συνείδησης» των νεοελλήνων, ο Θανάσης είναι και ο επαναστάτης κατά της τυπολατρίας των θεσμών. Και κατ’ εξοχήν του γάμου.

Στη 2η ταινία που παίζει, επίσης του 1955 («Καταδικασμένη και από το παιδί της») είναι ο «πρόεδρος» μιας παρέας «ορκισμένων εργένηδων». Στους περισσότερους ρόλους του άλλωστε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του παρουσιάζεται ως τυπικός εργένης. Η οικογένεια είναι σταθερά απούσα, παρότι είναι ο κατεξοχήν περίγυρος που απεικονίζεται στο ελληνικό κινηματογράφο της εποχής. Το 1958, στο «Διακοπές στην Αίγινα», σε ρόλο αυτοσχέδιου ντετέκτιβ, θα ξεσκεπάζει μοιχούς και μοιχαλίδες, δείχνοντας κωμικά και μεγεθυμένα την άλλη όψη του θεσμού. Αργότερα, ο Βέγγος θα ερωτεύεται γυναίκες που «αξιωματικά» αποκλείεται να τις παντρευτεί για διάφορους λόγους, π.χ. διότι αυτές αγαπούν κάποιον άλλον. Μήπως λοιπόν ο Θανάσης υποσυνείδητα επιζητεί τις «λάθος» γυναίκες ακριβώς γιατί δεν θέλει να δεσμευτεί; Ίσως. Και κλασικό παράδειγμα είναι η «Μανταλένα» του 1960, όπου η Μανταλένα – Βουγιουκλάκη, αντικείμενο του πόθου για τον Βέγγο είναι ερωτευμένη με τον Παπαμιχαήλ. Στους «300 της Μαρίνας», ψάχνει για σύζυγο αλλά αυτή δεν εμφανίζεται. «Οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να παντρεύονται» μονολογεί την ίδια χρονιά (1961) στο «Για σένα την αγάπη μου». Το 1962 στο «Μην είδατε τον Παναή» στήνει τη νύφη στην εκκλησία. Την ίδια χρονιά βοηθά ως Χαρίλαος με το φορτηγάκι την Τζένη Καρέζη να αποφύγει εκείνη τον γάμο στο «Η νύφη το΄ σκασε». Το αποκορύφωμα όμως έρχεται το 1967, στο «Τρελός, παλαβός και Βέγγος» . Εδώ παθαίνει αμνησία και στήνει στην εκκλησία τη νύφη (Ελένη Ανουσάκη). Στο σουρεαλιστικό κώδικα του Βέγγου, η «αμνησία» που παθαίνει είναι «εικονική» (αυτό υποδεικνύει και η παραλλαγή των στίχων ενός τραγουδιού της εποχής ώστε να «γελοιοποιήσει» τον θεσμό) και είναι πρόδηλο ότι απλώς προσπαθεί να «ξεφύγει». Αυτά σε μία εποχή κατά την οποία οι ελληνικές ταινίες βασίζονται σε υποθέσεις όπου ο πλούσιος και η φτωχή, ο φτωχός και η πλούσια, ο φτωχός που υποδύεται τον πλούσιο ή η πλούσια που υποδύεται την φτωχή, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, επιδιώκουν ένα και μόνο σκοπό, την «αποκατάσταση», την «κουλούρα». Η εικονική «αμνησία» του Βέγγου είναι ένα ράπισμα απέναντι στα «παπαγαλάκια» του ηθικοπλαστικού κινηματογράφου της εποχής και αυτό από μόνο του, συνιστά επανάσταση.

Νωρίτερα πάντως, το 1959, ο Βέγγος παίζει στις «Γαμήλιες περιπέτειες» υποδυόμενος των παγοπώλη. Εκεί, στην ερώτηση «πότε θα σε δω;» στην κοπέλα της γειτονιάς, αυτή του απαντά «Της αγίας παγοκολώνας». Μια στιχομυθία που ανοίγει τον χορό των ερωτικών απογοητεύσεων του Θανάση αποδομώντας υπερρεαλιστικά τον γλυκανάλατο νατουραλισμό σε ό,τι έχει να κάνει με τον έρωτα. Ο κανόνας σε πολλές ταινίες με τον Βέγγο είναι ο Θανάσης που μένει μπουκάλα επειδή το αντικείμενο του πόθου του ψάχνει για κάποιον λεφτά, απαντώντας έτσι στη συστηματική απάτη περί του «αταξικού έρωτα» του ελληνικού σινεμά με τα κλισέ για τον πλούσιο και τη φτωχή ή τον φτωχό και την πλούσια που αγαπιούνται και παντρεύονται.

ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.

Χρόνια προτού εγκατασταθεί στην Ελλάδα η «τραπεζική δημοκρατία» με τη συμβολή των «εκσυγχρονιστών» πολιτικών, ο Θανάσης Βέγγος τα βάζει με τις τράπεζες που ληστεύουν τον κόσμο. Στον «Τσαρλατάνο», μια ταινία που παίζεται μέσα στη δικτατορία, ο Θανάσης τα βάζει με το τραπεζικό σύστημα. Οικονομίες 10 χρόνων γίνονται καπνός επειδή η τράπεζα «βαράει κανόνι». Η οργή δεν έχει να κάνει με το συμβάν, αλλά με το ότι ο «μεγάλος» (καθώς πρόκειται μάλιστα για μια τράπεζα στη Γερμανία όπου εργάζεται ο Θανάσης ως μετανάστης) καταστρέφει τον «μικρό». Το ίδιο απάνθρωπο εμφανίζεται το τραπεζικό σύστημα και στο «Από πού πάνε για τη χαβούζα» του Θόδωρου μαραγκού (1978).

ΟΙ ΨΕΥΤΟΘΕΟΙ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ.

Ίσως κανένας άλλος επαγγελματικός κλάδος δεν έχει «ξεφωνηθεί» τόσο πολύ από τον Βέγγο, όσο ο ιατρικός. Πάλι στο «Από πού πάνε για τη χαβούζα», σε πρώτο πλάνο τα ράντζα των νοσοκομείων. Στην ταινία «Ο παλαβός κόσμος του Θανάση», ο Βέγγος ως διευθυντής κλινικής καταγγέλλει το μπάχαλο και τη αδιαφορία για τον πολίτη που επικρατούν στα νοσοκομεία.

Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ.

Στο «Όλα είναι δρόμος» του Παντελή Βούλγαρη (1998) ο Βέγγος, ο Θανάσης, μεταμορφώνεται. Ο «καλός μας άνθρωπος» κρατά όπλο. Και όχι μόνο το κρατά, αλλά και το χρησιμοποιεί. Και όχι μόνο το χρησιμοποιεί,, αλλά σκοτώνει με «κρύο αίμα», τον ασυνείδητο κυνηγό που στο δεύτερο επεισόδιο της ταινίας σκοτώνει την τελευταία νανόχηνα στον Έβρο. Έχουν περάσει 18 χρόνια από την ταινία «Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι» όπου ως Θανάσης Μαγκάνας επιτίθεται με μπαλτά κατά του υπουργού Ακρίβειας, αλλά αρκείται στο να αποκεφαλίσει το μικρόφωνο του κυρίου υπουργού. Επιτέλους, ο Θανάσης τολμά να αποδώσει δικαιοσύνη…

ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

-«Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας»!

Τη φράση αυτή ξεστομίζει σαν προφήτης ο Βέγγος στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου (1995) εις πείσμα όσων εκείνη την εποχή του «μεγάλου πάρτυ» και που τίποτε δεν προμήνυε την χρεοκοπία –και όχι μόνο την οικονομική- μιλούσαν για «εκσυγχρονισμό», για «κοινωνία πολιτών» για «ισχυρή Ελλάδα

ΟΙ ΛΟΥΜΠΕΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

Ο «πλούσιος» στον «Ηλία του 16ου» δεν είναι ένας υγιής επιχειρηματίας. Είναι ένας κλεπταποδόχος –που θα μπορούσε κάλλιστα να παραπέμπει σε ένα μαυραγορίτη που φτιάχτηκε επί Κατοχής- ο Παπαγιαννόπουλος. Οι «συμπαθητικοί φτωχοί», οι «καλοί» της ταινίας πάνε να κλέψουν, για την επιβίωση (κάτι ανάλογο βλέπουμε και στον «Τυφλό Άγγελο» του 1960, όταν ο Βέγγος – μανάβης Κώτσος, χαμογελά συγκαταβατικά καθώς τα χαμίνια της γειτονιάς του κλέβουν φρούτα από τα τελάρα). Το κοινό εκείνης της εποχής όμως δεν είναι ούτε έτοιμο ούτε πρόθυμο να δει τη λύση που «προτείνει» ο Βέγγος, αλλά «προτιμά» εκείνη του Χατζηχρήστου, του απλοϊκού τίμιου επαρχιώτη που συμβαδίζει με την τρέχουσα ηθική και που αρκείται στο «τουλάχιστον να μην πάνε μέσα τα παιδιά…».

Στο «Δίδυμο της συμφοράς» του 1989 στόχος είναι ο κόσμος της νύχτας. Ένας πλούσιος υπόκοσμος που πλέον παρεμβαίνει έξω από τα στενά όρια που εκινείτο και φιλοδοξεί να παράξει και πολιτική. Στην ταινία «Θανάσης ο αισιόδοξος» της ίδιας χρονιάς, παίρνει το μέρος των συνδικαλιστών απεργών απέναντι σε διεφθαρμένους εργοστασιάρχες.

ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

Στην ταινία «Θανάσης ο βομβιστής» ο Θανάσης είναι ρεσεψιονίστ πολυτελούς ξενοδοχείου που απειλεί να ανατινάξει ένας βομβιστής αν δεν ακουστούν τα «πολιτικά» του αιτήματα. Παρότι «γραφικός» ο υποψήφιος βομβιστής, διατυπώνει δίκαιο πολιτικό λόγο ενώ η βόμβα που κρατά είναι ψεύτικη, σε μια σημειολογική αλληγορία, ότι οι πραγματικά επικίνδυνοι είναι άλλοι, οι «αποδεκτοί» πελάτες του «ξενοδοχείου».

Καλό σου ταξίδι μεγάλε επαναστάτη!

Από: //ΠαραλληλοΓράφος//

Ακόμη:

Αντι-γειτονιές:'Εφυγε και ο Θανάσης Βέγγος.

Πριν από μερικές μέρες μου έστειλε ένας φίλος το παρακάτω κείμενο του "ΠΡΙΝ", και αρχίσαμε μία κουβέντα μέσω μέηλ πάνω σε αυτό. Μια και πλάτιαζε, είπαμε να δημοσιευθεί, προκειμένου ο προβληματισμός να γίνει δημόσιος και μεταξύ περισσότερων ανθρώπων.

Δύο δικές μου προκαταρκτικές παρατηρήσεις:

1).Η μετανάστευση δεν μπορεί να είναι από μόνη της ούτε προοδευτικό, ούτε αντιδραστικό φαινόμενο, όπως και ένα σωρό άλλα πράγματα. Η αντιμετώπιση και ο χειρισμός της μπορεί να είναι προοδευτικά ή αντιδραστικά, οπότε το ζήτημα μπαίνει με λάθος τρόπο.

2)Είναι προφανές πως πλέον οι κομμουνιστές μάλλον δεν περιλαμβάνονται στην "αριστερά", γιατί ό,ποιος χρησιμοποιεί τον όρο αναφέρεται πλέον στον ΣΥΝ και τις περί αυτού ομαδοποιήσεις, που ούτε το μεγαλύτερο ούτε το σημαντικότερο κομμάτι μιας αριστεράς που θα περιλάμβανε και τους κομμουνιστές (ΚΚΕ) θα ήταν.

 

• Πρώτον, διαιρεί σε κατηγορίες και διασπά την ενότητα των εργαζομένων, κάτι που φυσικά επιδιώκουν αντικειμενικά οι εργοδότες.
• Δεύτερον, οι μάζες των κακοαμοιβόμενων μεταναστών συγκροτούν έναν πολυάριθμο εφεδρικό «στρατό» που χτυπά τα κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Συνιστούν δηλαδή ένα εργαλείο κοινωνικού ντάμπινγκ.

• Πρώτο μέτρο λοιπόν είναι η νομιμοποίηση όλων χωρίς όρους. Κανείς μετανάστης χωρίς χαρτιά, κανένας εργαζόμενος χωρίς ασφάλιση. Το συγκεκριμένο μέτρο είναι αυτό που μπορεί να ανακουφίσει την κατάσταση: Να χτυπήσει τη μαύρη εργασία και το κοινωνικό ντάμπινγκ, ενώ είναι προϋπόθεση για να υπάρχουν ίσα μεροκάματα και ίσα δικαιώματα. Χτυπάει επιπλέον το δουλεμπόριο και αίρει τους διαχωρισμούς με τη ντόπια εργατική τάξη.
• Δεύτερο μέτρο είναι η κατάργηση της κατάπτυστης συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ».

• Τρίτο μέτρο είναι η οργάνωση των μεταναστών στα συνδικάτα και σε όλα τα μαζικά όργανα πάλης, για να αρθούν οι τεχνητοί διαχωρισμοί στο σώμα της εργατικής τάξης. Από αυτή την άποψη είναι σημαντικό λάθος να ιδρύονται συνδικάτα με βάση την εθνικότητα, που συντηρούν και αναπαράγουν τις διαιρέσεις.
• Τέταρτο μέτρο είναι η αξιοπρεπής μεταχείριση των αιτούντων άσυλο και όλων των προσφύγων. Είναι τραγικό το γεγονός ότι ο λόγος που σήμερα κερδίζει έδαφος το αίτημα για αλλαγή της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ» είναι η απερίγραπτη κατάσταση στα κέντρα υποδοχής, ειδικά της χώρας μας.

Ή "φοβού τους σοσιαλδημοκράτες και αντιμπεριαλισμό φέροντες".

Σε συνθήκες μαφιόζικης απαγωγής παραδόθηκε από την Βενεζουέλα πολιτικός καταζητούμενος στην Κολομβία. Η υπόθεση είναι χειρότερη και από αυτήν του Οτζαλάν, μια και η απαγωγή εκτελέστηκε από τις αρχές της Βενεζουέλας και μέσα στο έδαφος της τελευταίας. Να περιμένουμε αυτοκριτική από τους εγχώριους θαυμαστές του "εναλλακτικού σοσιαλισμού" του Τσάβες;

Δεν νομίζω να τρέφει κανείς τέτοιου είδους αυταπάτες.

Εκείνο που αποδυκνείεται περίτρανα, είναι πως όσοι ψάχνουν την παγίδα όπου ακούν για "εναλλακτικά μοντέλα σοσιαλισμού", δεν το κάνουν από κόλλημα αλλά από πικρή (πικρότατη) πείρα....

Ακολουθεί το ρεπορτάζ του "Ριζοσπάστη":