Ποιοι είναι οι «στασιαστές»;

Ο ένας είναι ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ, που ανακοίνωσε μάλιστα το σχηματισμό «μεταβατικής κυβέρνησης» από την εξεγερμένη Βεγγάζη. Ο άλλος είναι ο πρώην υπουργός Εσωτερικών, Αμπντέλ Φατάχ Γιουνές Αλ Αμπιντί, που όπως ο πρώτος παραιτήθηκε λίγο μετά το ξέσπασμα των διαδηλώσεων. Σύμφωνα με το BBC (1/3/11) «μία από τις πιο δυσκολοξεδιάλυτες όψεις στην κρίση της Λιβύης, είναι αυτή της αντιπολίτευσης στο καθεστώς Καντάφι». Το πρακτορείο επισημαίνει ότι, εκτός από τους διαδηλωτές (που τους αποκαλεί «άμορφη μάζα») που ζητούν ελευθερία, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπίσει κανείς οργανώσεις ή ιδεολογίες πίσω από τους εξεγερμένους. Ούτε για τον φερόμενο ως ηγέτη των «στασιαστών», τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, δεν είναι σίγουρο το BBC «πόσο πραγματικός είναι ο ρόλος του» στην εξέγερση. Το πρακτορείο Canadian Press (28/2/11) αν και παραδέχεται το γεγονός ότι μέρος του στρατού πήγε με τους εξεγερμένους (πράγμα που κανείς δεν αμφισβητεί), ωστόσο σημειώνει ότι «έχουν λίγα πυρομαχικά, ο εξοπλισμός τους είναι παλιός και απαρχαιωμένος και οι μαχητές φτωχά εκπαιδευμένοι». Το πρακτορείο επισημαίνει ότι «ακόμα κι αν διαθέτουν τανκς, στρατιωτικές βάσεις και αεροδρόμια στην ανατολική Λιβύη, οι αντάρτες αντιμετωπίζουν ακόμα αρκετές προκλήσεις πριν κάνουν μια πραγματική κίνηση να μετακινηθούν προς το προπύργιο του Μουαμάρ Καντάφι, την Τρίπολη, εκατοντάδες μίλια μακριά προς τα δυτικά».
 

Για την ώρα, οι ηγέτες της εξέγερσης προσπαθούν –σύμφωνα με το Canadian Press– να ενοποιήσουν τις δυνάμεις που αποτελούνται από τμήματα του στρατού και πάνω από 5.000 εθελοντές. Περιγράφοντας το «αρχηγείο των ανταρτών» στη Βεγγάζη, το Αλ Τζαζίρα (27/2) αναφέρει: «Στην επόμενη πόρτα στέκεται το δικαστικό μέγαρο της Βεγγάζης. Το εξωτερικό του παραμένει καλυμμένο με γκράφιτι αλλά συγκριτικά άθικτο. Αυτό είναι το νέο αρχηγείο και το κέντρο της λιβυκής αντιπολίτευσης. Μια βδομάδα μετά την πτώση της πόλης στα χέρια των διαδηλωτών, μετά από αιματηρή μάχη με την τοπική στρατιωτική φρουρά, τώρα φέρει οργανωμένη πολιτική ομάδα ασφαλείας στην κεντρική είσοδο, μια κουζίνα και ένα Ιντερνετ καφέ, όπου ο Αχμέντ Σάναλα και μια μικρή ομάδα από κομπιουτεράδες ακουμπούν τα λάπτοπ».
 

Οι Αμερικάνοι έχουν αρχίσει τη διαβρωτική δουλειά. Οπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στην ημερήσια ενημέρωση των δημοσιογράφων την περασμένη Δευτέρα (28/2), ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Λιβύη έχει αρχίσει επαφές με άτομα μέσα από την αντιπολίτευση «για να καταλάβει τι συμβαίνει στο έδαφος και να εντοπίσει τις ανάγκες και τις ανησυχίες που ίσως έχουν». Για την ώρα, όμως, κανείς δεν έχει τον έλεγχο αυτών που πολεμούν τον Καντάφι. Ας έχουμε υπόψη μας ότι στη χώρα κυριαρχούν οι διάφορες φυλές κι ότι δεν λειτουργούν κόμματα εδώ και δεκαετίες. Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολο τον έλεγχο της «άμορφης μάζας» (όπως αποκαλούν τους εξεγερμένους τα αστικά ΜΜΕ). Μιας «μάζας» που δεν φαίνεται να συναινεί σε ξένη επέμβαση, όπως φαίνεται και από το τεράστιο πανό που αναρτήθηκε σε κτίριο της Βεγγάζης: «Οχι ξένη επέμβαση – Ο λιβυκός λαός μπορεί να τα καταφέρει μόνος του» (βλ. φωτογραφία). Μιας «μάζας» όμως που δεν έχει καταφέρει –ούτε ήταν δυνατόν υπό τις παρούσες συνθήκες– να οργανωθεί ανεξάρτητα από τους καταπιεστές της που τώρα ανακάλυψαν ότι θα λύσουν τις διαφορές τους με τον δικτάτορα Καντάφι. Γιατί οι πρώην υπουργοί και διάφοροι στρατιωτικοί που πλασάρονται σαν «ηγέτες», επί δεκαετίες το καθεστώς Καντάφι υπηρετούσαν…