Οι φασίστες μιλάνε ανοιχτά
Καιρός είναι να τελειώνουμε με τα καταστροφικά ταμπού και φετίχ της μεταπολίτευσης. Τώρα είναι η στιγμή, γιατί η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο «νόμος και η τάξη» δεν αποτελούν μια «χουντική» εμμονή, αλλά θεμελιώδες συστατικό κάθε σοβαρής κοινωνίας.
Αφήσαμε φασιστικές συμμορίες να καταλάβουν τα πανεπιστήμιά μας, μικρές μαφίες να τα κυβερνούν και να εκλέγουν πρυτανικές αρχές και κάθε παράνομο να λειτουργεί στα ΑΕΙ στο όνομα του ασύλου. Αφήσαμε χιλιάδες λαθρομετανάστες να θεωρήσουν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου «όλα επιτρέπονται», με αποτέλεσμα ένα τμήμα τους να λειτουργεί σαν οργανωμένες συμμορίες και να έχει καταλάβει σημαντικά κομμάτια μεγάλων πόλεων. Αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο. Η κυβέρνηση, εφόσον μάλιστα έχει την υποστήριξη της Ν.Δ., οφείλει να καταργήσει το άσυλο και να επιβάλει το ίδιο καθεστώς προστασίας των ΑΕΙ που ισχύει στη Γαλλία ή την Ιταλία. Ταυτοχρόνως πρέπει να συνεχίσει μια οργανωμένη, αυστηρή προσπάθεια προστασίας των συνόρων μας, ανακατάληψης των γειτονιών της Αθήνας και άλλων πόλεων και εφαρμογής του νόμου παντού.
www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_30/01/2011_1294327
Οχι! Δεν είναι η ελεύθερη ώρα που ζητάει ανοιχτά ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΑΞΗ!
Είναι η "σοβαρή" ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ...
Πάνω στο ίδιο:
Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι «καταστροφικό ταμπού» και ένα «φετίχ της μεταπολίτευσης».
Ο «νόμος και η τάξη» είναι το «θεμελιώδες συστατικό κάθε σοβαρής κοινωνίας» και «δεν αποτελεί μια "χουντική" εμμονή».
Το άσυλο είναι υπόλογο, αφού στο όνομά του «φασιστικές συμμορίες»,«μικρές μαφίες» και «κάθε παράνομος» συνωθούνται στα Πανεπιστήμια.
Οι μετανάστες απαρτίζονται από τμήματα που λειτουργούν σαν «οργανωμένες συμμορίες» που έχουν «καταλάβεισημαντικά κομμάτια μεγάλων πόλεων».
Συνεπώς, πρώτον: «Καιρός είναι να τελειώνουμε» με το άσυλο. Δεύτερον: Οργανωμένη επιχείρηση κατά των μεταναστών για την «ανακατάληψητων γειτονιών της Αθήνας».
*
Η τραχύτητα των εκφράσεων. Οι «αστυνομικοί» και «στρατιωτικοί» όροι που προτάσσονται. Ο αξιωματικός τόνος που χρησιμοποιείται ώστε να μην αφεθούν περιθώρια αντίλογου στη γενικολογία, την αοριστολογία και τη διαστροφή της αλήθειας. Η μέθοδος της επιδεικτικής «οργής» που επιλέγεται, ώστε να «δικαιωθεί» το κατασταλτικό μήνυμα. Η στοχοποίηση μέσα από τη συκοφαντία. Και - πάνω από όλα - η αναγωγή του «νόμου και της τάξης» ως «θεμέλιου λίθου» της κοινωνίας και της «δημοκρατίας», συνιστούν πρόδηλα λόγο παραληρηματικό.
*
Το ενδιαφέρον στοιχείο έγκειται σε τούτο: Ο παραπάνω παραληρηματικός λόγος δεν ανήκει σε κάποιον από τους ακροδεξιούς θαμώνες των καναλιών. Δεν πρόκειται για απόψεις που υιοθετούνται και διακινούνται από κάποιο περιθωριακό έντυπο.
Ολα τα προηγούμενα περιέχονται στο πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής.
*
Το γεγονός έχει τη σημασία του:
Οταν η άρχουσα τάξη επιλέγει να «μιλήσει» μέσα από την «Καθημερινή», μια από τις «ναυαρχίδες» της στο χώρο του Τύπου, με αυτόν τον τρόπο προς την κοινωνία. Οταν η τάξη των πλουτοκρατών κραδαίνει την απειλή του «νόμου και της τάξης» σε τέτοια κλίμακα, πετώντας τη μάσκα της «συναίνεσης» και της «μειλιχιότητας», τότε «κάτι τρέχει». Το οποίο μάλλον είναι σοβαρό, αν συνυπολογιστούν αφενός οι υβριστικές, προβοκατόρικες και διαρκώς «εισαγγελικές» εκτροπές της κυβέρνησης εναντίον απεργών, διαδηλωτών και γενικώς κάθε οργανωμένης «διαφωνίας» με την πολιτική της, αφετέρου η συντονισμένη επιμονή από εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ να βαφτίζουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες ως «ανομία».
Καθώς δε η αστική τάξη αποτελεί μια οικτρή μειοψηφία στην κοινωνία, σπεύδει να προλάβει τις εξελίξεις. Βασικό μέλημά της είναι, από τη μια, να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Από την άλλη, να οικοδομήσει και να ανανεώσει τις συμμαχίες της με τα μικρομεσαία στρώματα πάνω σε όλο και πιο αντιδραστικές ιδεολογικές πλατφόρμες, παίζοντας ακριβώς με την «ανασφάλεια» και με την «ανομία» και προσποιούμενη την προστάτιδα δύναμη των συμφερόντων τους, ενώ είναι εκείνη που για τα δικά της συμφέροντα καταδικάζονται σε καταστροφή τα μικρομεσαία στρώματα.
*
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν η τάξη των πλουτοκρατών αισθάνεται την ανάγκη να ποζάρει με τόση «αγριάδα», τότε σημαίνει ότι η τάξη αυτή αρχίζει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, έχουν κάθε συμφέρον να καταστήσουν ακόμα δυσκολότερη αυτή τη θέση, διευρύνοντας τη λαϊκή πλειοψηφία. Αποσπώντας από την επιρροή της άρχουσας τάξης πλατύτερα κοινωνικά στρώματα. Και «καταστέλλοντας» με τον ταξικό τους προσανατολισμό, με την οργάνωση και φυσικά με την περιφρούρηση, με την εγρήγορση και με την επαγρύπνησή τους τις επικίνδυνες διαθέσεις της ολιγαρχίας.
«Dura lex sed lex» («σκληρός νόμος, αλλά νόμος»), ο ένας. «Καλός νόμος ή κακός νόμος, αδιάφορο. Είναι νόμος!», ο άλλος.
Ως εκ τούτου, μη μιλάτε, μην αντιδράτε και κυρίως μην αντιστρατεύεστε «την ευνομίαν και την τάξιν»! Τα πάντα γίνονται διά νόμου.
Απόδειξη:
*
Κόψιμο μισθών - νόμος!
Κόψιμο συντάξεων - νόμος!
Αύξηση 40% στα εισιτήρια - νόμος!
Απολύσεις εργαζομένων - νόμος!
Λεόντειες (κατά τα εισαγγελικά πορίσματα) συμβάσεις για τα διόδια - νόμος!
«Ζήμενς», C4i, Ζέπελιν, Ολυμπιάδα - νόμος («υπέρτατος», μάλιστα)!
Τριπλασιασμός των έμμεσων φόρων - νόμος!
Εκ περιτροπής «εργασία» - νόμος!
«Δικαίωμα» συνταξιοδότησης μετά θάνατον - νόμος!
Κλοπή ασφαλιστικών ταμείων - νόμος!
Χαράτσι στα νοσοκομεία - νόμος!
*
Από πού απορρέει η «νομιμότητα» των ανωτέρω (και των χιλιάδων παρεμφερών) νόμων; Μα από το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τους ψηφίζει και τους επιβάλλει δεν είναι παρά η «έκφραση της θέλησης της λαϊκής πλειοψηφίας».
Επομένως, εκτός όλων των άλλων, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως συνιστά επιθυμία του λαού να του κόβονται οι μισθοί όταν την ίδια στιγμή χαρίζονται δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, ή ότι
τα 1,8 εκατομμύρια ψήφοι επί συνόλου 10 εκατομμυρίων εγγεγραμμένων (ποσοστό 18%) ή επί των 7 εκατομμυρίων ψηφισάντων (ποσοστό 26%) που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές είναι «πλειοψηφία»...
*
Το κύριο, όμως, δεν είναι καν αυτό. Πολύ περισσότερο που η αστική «δημοκρατία» έχει πολλούς τρόπους, ακόμα κι όταν δεν βαφτίζει τις μειοψηφίες ως «πλειοψηφίες», να καθορίζει και να διαμορφώνει εκλογικές «πλειοψηφίες», τις οποίες απλώς επικυρώνει στην κάλπη.
Το βασικό και το κύριο βρίσκεται στην ίδια τη «λογική» τους περί «νομιμότητας». Και στον τρόπο που την διακηρύσσουν: Χωρίς να κρύβουν - αντίθετα επιδεικνύουν (!) - την απροσχημάτιστη κατάλυση εννοιών και κριτηρίων ως προς το τι είναι δίκαιο και το τι είναι άδικο.
«Αδιάφορο» (!), λένε, και επιμένουν μονότονα: «Είναι νόμιμο»! Λίγο ακόμα και θα μας πουν ότι είναι και «ηθικό»...
*
Οτι τα κηρύγματά τους περί «νομιμότητας» χάσκουν την ταξική τους αγριότητα, υποκρισία και χρεοκοπία είναι πρόδηλο.
Ποτέ, ας πούμε, δεν είδαμε να καταγγέλλουν κάποια παρανομία με αφορμή ότι το (δικό τους, το αστικό) Σύνταγμα, ο «πρώτος νόμος» του κράτους, υπεραμύνεται - στα χαρτιά - της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, του δικαιώματος όλων να έχουν εργασία, της εθνικής κυριαρχίας, αλλά στην πράξη όλες αυτές οι «πρόνοιες» είναι για το θεαθήναι, στο πλαίσιο ενός νόμου που η ίδια εκείνη τάξη που διά των κομμάτων της τον ψήφισε, τον χρειάζεται μόνο ως «κουρελόχαρτο».
*
Οταν επομένως μιλούν περί του «νόμου και της τάξης», εννοούν την καταστολή, την αυθαιρεσία, την τρομοκρατία ως μεθοδολογία για την επιβολή - με ισχύ «νόμου» - των συμφερόντων της τάξης τους πάνω στην κοινωνία.
Αλλά απέναντι σε αυτή τη «νομιμότητα», δεν υπάρχει
τίποτα πιο νόμιμο,
τίποτα πιο δημοκρατικό,
τίποτα πιο «καθαγιασμένο»
από την μαζική, οργανωμένη, δημοκρατική και πλειοψηφική εκ μέρους των λαϊκών στρωμάτων ανυπακοή, απειθαρχία, απόρριψη, άρνηση και ανατροπή της πολιτικής τους.
Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Η συγκρότηση ενός μαζικού, οργανωμένου, δημοκρατικού και πλειοψηφικού εργατικού και λαϊκού κινήματος που καθιστά ανενεργούς και θα πετάξει στα σκουπίδια τους νόμους τους.
*
Δεν μας διαφεύγει, φυσικά, ότι με την παραπάνω θέση του ΚΚΕ διαφωνεί ο Παπανδρέου, ο Αλαφούζος, ο Καρατζαφέρης, ο Καψής, ο Πρετεντέρης κι ο Γεράσιμος Γιακουμάτος.
Ευτυχώς, όμως, συμφωνούν άλλοι. Οπως, φερ' ειπείν, ο Ρήγας Φεραίος, που το πήγαινε και ελαφρώς μακρύτερα από την μη πληρωμή των διοδίων: «Οταν - έλεγε - η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».
`Η, για παράδειγμα, ο Μοντεσκιέ: «Δεν υπάρχει - έλεγε - σκληρότερη τυραννία από εκείνη που διενεργείται κάτω από τη σκιά των νόμων και τα προσχήματα της Δικαιοσύνης».
Μήπως πλησιάζει η ώρα που θα «ασχοληθούν» μαζί τους ο Πεταλωτής και ο Πάγκαλος;...
www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=2/2/2011&columnId=1821