Με μπούσουλα το ταξικό συμφέρον

Μία προς μία οι ειδήσεις που μεταδίδονται από τα αστικά μέσα ενημέρωσης σε πείθουν ότι πρέπει να αγνοήσεις παντελώς την αστική προπαγάνδα, ότι πρέπει να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις και με βάση τους δικούς σου στόχους να ερμηνεύεις τα στοιχεία της επικαιρότητας, ώστε απ' αυτά να κρατάς εκείνα που πράγματι αφορούν στην κύρια αντιπαράθεση έτσι που να ενισχύουν το δικό σου αγώνα.

Παράδειγμα: Οχι ένα, αλλά έξι «Τσέρνομπιλ» βλέπουν οι ειδικοί στην περίπτωση της Ιαπωνίας. Αλλά το μονοπώλιο που ελέγχει τα πυρηνικά εργοστάσια βεβαιώνει ότι το πλουτώνιο που ήδη μετρήθηκε στο εξωτερικό περιβάλλον είναι ακίνδυνο. Αυτό μεταδίδουν και τα μέσα ενημέρωσης που δουλεύουν για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Ελα, όμως, που φτάνει ακόμα και ο Σιμόπουλος να μασάει τα λόγια του και να λέει πως πια η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι θέμα της διεθνούς κοινότητας. Ομολογεί, δηλαδή, ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κι απ' όσα κρύβουν.

Στο Λονδίνο έγινε μια διαδήλωση που πάταγε σε πραγματικά προβλήματα, αλλά με ειδικό στοιχείο ότι οργανώθηκε από κραγμένους εργατοπατέρες και συμπαραστάτη το Εργατικό Κόμμα, αυτούς δηλαδή που είναι υπεύθυνοι για πλείστα από τα δεινά της εργατικής τάξης στην Αγγλία. Στα αστικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάστηκε ως περίπου επαναστατική κατάσταση. Το παραμύθι γυμνώθηκε όταν ο ηγέτης των Εργατικών δήλωσε πως καταδικάζει τη βία κι αυτό παρουσιάζεται από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σαν στοιχείο πολιτισμού που ξεχωρίζει την εγγλέζικη κοινωνία από την ελληνική, που, ως γνωστόν, είναι μια βάρβαρη κοινωνία. Σα να βγαίνει, δηλαδή, ο Παπανδρέου να δηλώνει διαδηλωτής, που όμως καταδικάζει τη βία των διαδηλωτών, την ώρα που το κόμμα του πρωτοστατεί στο ξέσκισμα των εργατών. Ε, δε θα μας τρελάνουν.

Παράδειγμα τρίτο η ιστορία με τη Λιβύη, όπου ισχύει το «κράτα μικρό καλάθι» σε ό,τι μεταδίδουν. Από το πρωί χτες μιλούσαν για κατάληψη της Σύρτης. Ωσπου ένας από τους «επιτόπου» είπε πως θα χρειαστούν βδομάδες και αν... Πίσω απ' ό,τι μεταδίδουν το μόνο σίγουρο είναι πως οι ιμπεριαλιστές είναι σε αγώνα δρόμου για την επόμενη μέρα. Με την ελληνική κυβέρνηση να βρίσκεται μεν στο κλαμπ των τσακαλιών από την πρώτη στιγμή, να διαμαρτύρεται, δε, δήθεν γιατί υποβαθμίζουν τη θέση της. Εχει ένα δίκιο: Από κάθε αεροδρόμιο της χώρας πετάνε καθημερινά αεροπλάνα που μακελεύουν τους άμαχους στη Λιβύη. Κι αυτοί στο ΝΑΤΟ αντί να πουν ένα μπράβο κοιτάνε πώς θα είναι το αρχηγείο τους πιο αποτελεσματικό στην αποστολή του.

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τι παράπονα εκφράζει κάποιος από τους Ελληνες διπλωμάτες, αλλά ότι η γνωστή «αντιεξουσιαστική» εφημερίδα μάς καλεί να μην κοιτάμε τη σφαγή, αλλά να καιγόμαστε για το αν η θέση της Ελλάδας σ' αυτήν θα είναι με προνόμια ή όχι.

Μ' άλλα λόγια, στον καιρό της μεγάλης σφαγής, όλο και στενεύουν τα περιθώρια για διάφορους να παριστάνουν τους «αντί». Αποδεικνύονται, απλά, μέρος του συστήματος και, μάλιστα, σ' έναν από τους χείριστους ρόλους, αυτόν της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας, έτσι που να γίνεται συμπαραστάτης της αστικής εξουσίας.

Για πάνω από ένα χρόνο τα κύρια άρθρα στις μεγάλες αστικές εφημερίδες επαναλαμβάνουν την καραμέλα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, που για να υπάρξουν πρέπει να πουληθούν όλα όσα ακόμα παραμένουν στην ιδιοκτησία του Δημοσίου. Στην πράξη, τρίβουν τα χέρια τους, καθώς η κύρια αποστολή εκτελείται στο ακέραιο: Είναι ο σφαγιασμός των εργατικών δικαιωμάτων. Αυτά τα θεωρεί ένα το κρατούμενο η αστική προπαγάνδα και επιμένει πως το πραγματικό φως θα φανεί μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και την απαρέγκλιτη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Από τη σκοπιά των συμφερόντων της τάξης τους έχουν δίκιο. Κι αυτό ορίζει ως ακριβώς αντίθετο το δρόμο των εργατών.

Κεφάλαιο - ΕΕ - αστικά κόμματα έχουν κηρύξει πόλεμο στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα. Πόλεμος που δεν μπορεί παρά να απαντηθεί με πόλεμο και από την πλευρά των εργατικών λαϊκών στρωμάτων. Αυτό διακήρυξε το ΚΚΕ με αφορμή και τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου της ΕΕ. Το γεγονός ότι οι αστοί προβάλλουν ως καταστροφή την απειθαρχία στις αποφάσεις της ΕΕ, επιβεβαιώνει ότι από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργατών αυτός ακριβώς πρέπει να 'ναι ο δρόμος.

Στον αντίποδα της αστικής προπαγάνδας, μέσα από τον «Ριζοσπάστη», καθημερινά στη λαϊκή πάλη, το ΚΚΕ διακηρύσσει: Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να ορθώσουν εμπόδια και να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, διαμορφώνοντας τη δική τους συμμαχία για λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, σχεδιασμένη ανάπτυξη, απαλλάσσοντας τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.