Δολοφονία για εσωτερική κατανάλωση

Κοντά δέκα χρόνια μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001, η αμερικάνικη «δημοκρατία» φαίνεται να κατακτά μια στρατηγική νίκη. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο «τρομοκράτης» που ταλάνιζε τη «διεθνή κοινότητα», αυτός που ήταν ο πρώτος που τόλμησε ν’ αμφισβητήσει την αμερικάνικη κυριαρχία πλήττοντας με τον πιο βίαιο τρόπο το εσωτερικό της υπερδύναμης, έπεσε νεκρός από τα πυρά αμερικανών κομάντο. Δεν έχει σημασία να αναλωθούμε στις λεπτομέρειες της επιχείρησης που ίσως αλλάξουν αρκετές φορές μέσα στο επόμενο διάστημα (αν δηλαδή ο Μπιν Λάντεν ήταν ένοπλος ή άοπλος, αν αντιστάθηκε ή όχι, ποιος τον κάρφωσε κτλ) καθώς τα πράγματα, δεν ήταν μάλλον ακριβώς όπως τα πλάσαραν τα παπαγαλάκια της αμερικάνικης «αντιτρομοκρατίας».

Το ζήτημα είναι ότι ο Λάντεν εξέφρασε την οργή των πληβείων της Ανατολής, αυτών που βλέπουν τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά ν’ αλωνίζουν την υφήλιο (από το Βιετνάμ παλιότερα, στη Σομαλία, το Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και ξανά το Ιράκ στη συνέχεια, μέχρι τη Λιβύη σήμερα) χωρίς να κινδυνεύει ποτέ το εσωτερικό της υπερδύναμης. Γι’ αυτό και ο Λάντεν έγινε ένα σύμβολο, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ο θάνατός του μάλλον θα ενισχύσει το κύρος του στους λαούς αυτούς, δίνοντάς τους έναν ακόμη Μάρτυρα (γι’ αυτό και έσπευσαν να τον πετάξουν στη θάλασσα, προσβάλλοντας τα μουσουλμανικά ήθη, προκειμένου να εξαφανίσουν εντελώς την ύπαρξή του).

Οι πανηγυρισμοί στο εσωτερικό της «υπερδύναμης» και οι εξαγγελίες Ομπάμα που «νίκησε τον Οσάμα» είναι μονάχα για εσωτερική κατανάλωση ανόητων ανθρώπων που δεν βλέπουν περισσότερο από ένα μέτρο πέρα από τη μύτη τους. Γιατί με τη δολοφονία Λάντεν δεν τελείωσε ο κύκλος της αντιβίας που ονομάστηκε «τρομοκρατία» επειδή δεν διέθετε F16, βόμβες ναπάλμ και Απάτσι, αλλά έκλεβε αεροπλάνα ή έβαζε εκρηκτικούς μηχανισμούς (με κόστος τη ζωή «ανυποψίαστων» ανθρώπων είν’ αλήθεια, αλλά στην εποχή μας το να είσαι «ανυποψίαστος» δεν σου εξασφαλίζει ούτε απόλυτη αθωότητα ούτε απόλυτη σιγουριά).

Σήμερα, που οι αραβικοί λαοί έχουν βγει στο προσκήνιο με τις εξεγέρσεις τους και η αμερικάνικη πολιτική παρακολουθεί αμήχανα έχοντας υποστεί επανειλημμένα ήττες (τόσο στο Παλαιστινιακό, που δεν κατόρθωσε να εδραιώσει την εξουσία των εκλεκτών της, όσο και στο Λίβανο, που δεν κατόρθωσε να ρίξει τη Χεζμπολά, και στο Αφγανιστάν, που έχει κολλήσει σ’ ένα βάλτο) ή αμφίβολες «νίκες» (όπως στο Ιράκ, που όμως δεν έχει κατορθώσει να σταθεροποιήσει την κατάσταση), οι ζητωκραυγές για τη «μεγάλη νίκη» των δυνάμεων της «παγκόσμιας δημοκρατίας» είναι φωνές βοώντων εν τη ερήμω. Γιατί οι αντιθέσεις εξακολουθούν να υφίστανται και μαζί τους όλοι οι λόγοι για την τροφοδότηση αυτού που οι ιμπεριαλιστές ονομάζουν «τρομοκρατία».

ΥΓ: Περιττεύει να σχολιάσουμε τον καθαρά εγκληματικό τρόπο με τον οποίο έδρασαν οι αμερικανοί κομάντο, εκτελώντας μαζί με τον Μπιν Λάντεν και τη γυναίκα του και έναν από τους γιους του. Το σημειώνουμε απλά, για να στηλιτεύσουμε την υποκρισία όλων εκείνων που εξεγείρονται και μιλούν για «ειδεχθή δολοφονία» κάθε φορά που μια ένοπλη οργάνωση εκτελεί κάποιο καθεστωτικό κάθαρμα.

Από: www.eksegersi.gr/article.php?article_id=10236&cat_id=20